Dynamika układów złożonych 0900-FG1-2DUZ
Konwersatorium (KON) Rok akademicki 2018/19

Literatura:

1. "Mechanika teoretyczna", W. Rubinowicz, W. Królikowski,

2. "Mechanika", L. D. Landau, J. M. Lifszyc,

3. "Dynamika układów nieholonomicznych", J. I. Nejmark, N. A. Fufajew.

Student:

1. Rozumie rolę modelu ilościowego i abstrakcyjnego opisu obiektu fizycznego oraz zjawiska fizycznego w zakresie dynamiki układów złożonych.

2. Zna ograniczenia stosowalności mechaniki klasycznej, modeli obiektów fizycznych i opisu zjawisk fizycznych z zakresu dynamiki układów złożonych.

3. Rozumie formalną strukturę zaawansowanej mechaniki klasycznej, potrafi użyć odpowiednich narzędzi matematycznych do ilościowego opisu zjawisk z zakresu dynamiki układów złożonych.

4. Umie ze zrozumieniem i krytycznie korzystać z zasobów literatury oraz zasobów Internetu w odniesieniu do problemów dynamiki układów złożonych.

5. Umie stosować poznane narzędzia matematyki do formułowania i rozwiązywania wybranych problemów z zakresu dynamiki układów złożonych.

6. Zna ograniczenia swojej wiedzy i rozumie potrzebę dalszego kształcenia, podnoszenia kompetencji zawodowych, osobistych i społecznych.

7. Potrafi samodzielnie wyszukiwać informacje w literaturze i zasobach Internetu, także w językach obcych.

Studenci uczestniczą w wykładzie wzbogaconym o symulacje komputerowe ilustrujące przekazywane treści. Są stymulowani do zadawania pytań i dyskusji.

Po zakończeniu kształcenia z przedmiotu dynamika układów złożonych odbywa się egzamin pisemny i ustny, który weryfikuje uzyskaną wiedzę.

Studenci otrzymują listy zadań do samodzielnego rozwiązania, których treść jest skorelowana z treścią wykładu. Podczas zajęć przedstawiają ich rozwiązania. Prowadzący zwraca szczególną uwagę na rozumienie używanych pojęć, klarowność prezentacji, stymuluje grupę do zadawania pytań i dyskusji. Prowadzący stara się wytworzyć w grupie ćwiczeniowej poczucie odpowiedzialności za zespół i zachęca do pracy zespołowej.

Zaliczenie zajęć odbywa się na podstawie oceny, która uwzględnia:

1. Umiejętność rozwiązywania zadań z określonych działów dynamiki układów złożonych.

2. Umiejętność prezentacji rozwiązań.

3. Umiejętność dyskusji na tematy związane z przedmiotem.

4. Umiejętność korzystania z zasobów literatury i Internetu.

5. Zdolność do współpracy w grupie.

6. Kreatywność w podejściu do rozwiązywanych problemów.

Ocenianie ciągłe przez prowadzącego zajęcia.

Ocena końcowa wyrażona liczbą przewidzianą w regulaminie studiów, która uwzględnia ocenę wiedzy, umiejętności i kompetencji studenta.

Zagadnienia dyskutowane na konwersatorium:

1. Zagadnienie pogoni w przypadku układu dwóch ciał ("psia krzywa").

2. Ruch obiektu o zmiennej masie:

a) parująca lub kondensująca kropla wody w stałym, jednorodnym polu grawitacyjnym,

b) ruch pocisku o zmiennej masie (rakieta),

c) układ dwóch ciał, których masy są funkcjami czasu.

3. Układy z więzami nieholonomicznymi:

a) kula na szorstkiej, obracającej się płaszczyźnie,

b) krążek na szorstkiej płaszczyźnie,

c) "szalony czołg",

d) sanie Czapłygina.

4. Maszyny proste:

a) klin,

b) śruba,

c) wielokrążek.

5. Układy impulsowe:

a) uderzenie w siatkę sześcienną,

b) nagłe zatrzymanie wirującej tarczy.

6. Bąki:

a) bąk swobodny ogólnie,

b) symetryczny bąk swobodny,

c) bąk symetryczny w stałym, jednorodnym polu grawitacyjnym.

Studenci otrzymują listy zadań do samodzielnego rozwiązania, których treść jest skorelowana z treścią wykładu. Podczas zajęć przedstawiają ich rozwiązania. Prowadzący zwraca szczególną uwagę na rozumienie używanych pojęć, klarowność prezentacji, stymuluje grupę do zadawania pytań i dyskusji. Prowadzący stara się wytworzyć w grupie ćwiczeniowej poczucie odpowiedzialności za zespół i zachęca do pracy zespołowej.