Historia literatury polskiej po 1956 r. 340-PS1-3HLPP
Wykład (WYK) Rok akademicki 2020/21

T. Walas, Czy jest możliwa inna historia literatury? Kraków 1993.

E. Balcerzan, Poezja polska w latach 1939-1965, cz.1-2, Warszawa 1982-1988.

E. Balcerzan, Poezja polska w latach 1939-1968, Warszawa 1998.

S. Burkot, Literatura polska po 1939 roku, wyd. 2, Warszawa 2007.

S. Burkot, Proza powojenna 1945-1987, Warszawa1991.

Z. Jarosiński, Literatura lat 1945-1975, Warszawa 1996.

A. Nasiłowska, Literatura okresu przejściowego. Warszawa 2006.

R. Matuszewski, Literatura polska 1939-1991, Warszawa 1995.

T. Drewnowski, Próba scalenia, Warszawa 1997.

M. Dąbrowski, Literatura polska 1945-1995, Warszawa 1997.

S. Stabro, Literatura polska 1944-2000 w zarysie, Kraków 2002.

M. Stala, Druga strona. Notatki o poezji współczesnej, Kraków 1997.

J. Jarzębski, Apetyt na przemianę, Kraków 1997.

P. Czapliński, Ślady przełomu. O prozie polskiej 1976-1996, Kraków 1998.

P. Czapliński, P. Śliwiński, Literatura polska 1976-1998. Przewodnik po prozie i poezji, Kraków 1999.

P. Czapliński, M. Leciński, E. Szybowicz, B. Warkocki, Kalendarium życia literackiego 1976-2000, Kraków 2003.

S. Barańczak, Po trzydziestce, „Odra” 1975, nr 7.

A. Sandauer, Ewolucja poezji polskiej 1945-1968 (debiuty powojenne), „Polityka” 1979, nr 18-20.

J. Sławiński, Rzut oka na ewolucję poezji polskiej w latach 1956-1980, w: Teksty i teksty, Warszawa 1990.

A. Bikont, J. Szczęsna, Lawina i kamienie. Pisarze wobec komunizmu. Warszawa 2006.

Ma wiedzę o procesie historycznoliterackim, zna głównych twórców, tematy oraz prądy literatury polskiej po 1956 roku oraz wybrane zagadnienia literatury powszechnej z tego okresu.

W jej ramach definiuje podstawowe pojęcia z zakresu historii i teorii literatury oraz historii, teorii języka i teorii kultury;

opisuje budowę, sposób istnienia i funkcjonowania dzieła literackiego;

zna zasady, metody, narzędzia interpretacji i analizy komunikatów językowych, tekstów artystycznych i naukowych oraz zjawisk kultury.

FP1_ W03, W05, W06, W09.

Student potrafi scharakteryzować i omówić generacje twórców, grupy literackie, prądy filozoficzne i zjawiska kulturowe decydujące o tożsamości literatury polskiej po 1956 roku.

Umiejętność tę potwierdza, wyszukując, analizując, oceniając, selekcjonując i wykorzystując informacje zdobywane z różnych źródeł;

analizując tekst artystyczny na płaszczyźnie historycznoliterackiej, stylistycznej, gatunkowej, kompozycyjnej, językowej i kulturowej;

interpretując komunikat językowy z wykorzystaniem kontekstów i świadomością nastawienia badawczego;

planując i konstruując dłuższe wypowiedzi ustne sproblematyzowane interpretacyjnie;

samodzielnie zdobywając wiedzę i rozwijając umiejętności badawcze pod kierunkiem opiekuna naukowego.

Ponadto student potrafi rozpoznać różne rodzaje wytworów kultury badanych w ramach literaturoznawstwa oraz przeprowadzić ich krytyczną analizę i interpretację z zastosowaniem typowych metod, w celu określenia ich znaczeń, oddziaływania społecznego, miejsca w procesie historyczno-kulturowym.

Posiada też umiejętność merytorycznego argumentowania, z wykorzystaniem poglądów innych autorów, oraz formułowania wniosków.

FP1_U01, U02, U03, U04, U05, U07, U08.

Student zyskuje kompetencje pozwalające na rozumienie rzeczywistości społecznej, poprzez odnajdywanie jej zapisu w literaturze polskiej po 1956 roku.

Dzięki temu nabywa świadomość odpowiedzialności za zachowanie dziedzictwa kulturowego regionu, kraju, Europy, wykazuje wrażliwość na estetyczny i ideologiczny aspekt przekazu językowego.

FP_K05.

Podstawą zaliczenia jest nieweryfikowana obecność na wykładzie. Efekty kształcenia weryfikuje egzamin. Dopuszczenie do niego wymaga zaliczenia ćwiczeń z hlp oraz konwersatorium z adl.

Wprowadzeniem do wykładu jest przegląd historycznoliterackiego stanu badań. Jego treść to przede wszystkim przełomy historycznoliterackie z lat: 1944-1948, 1956, 1975 oraz 1989.

wykład