Zagrożenia środowisk wychowawczych

W zmieniającym się ciągle i we wszystkich wymiarach świecie w dyskursie społecznym i naukowym w coraz większym wymiarze pojawiają się założenia ambiwalentnego postrzegania zmian ( w sferze kulturowej, ekonomicznej, społecznej). Co więcej – częściej czytamy o negatywnych ich konsekwencjach niż pozytywnych. Głębokość i radykalność zmian dotyka nie tylko sfery zewnętrznego funkcjonowania jednostki ale również sfery wartości podstawowych, reguł i przekonań. Poczucia bezpieczeństwa, ciągłości, przewidywalności, trwałości to wartości autoteliczne, a zmiany, które dotykają społeczeństwa i jednostki są zaprzeczeniem tych wartości. Stąd też zwrócenie uwagi na specyficzne zagrożenia środowisk wychowawczych i konsekwencje traumy kulturowej, która dotyka zarówno zbiorowości jak i jednostki w konsekwencji wywołuje różne strategie działania :aktywne i pasywne.

W wymiarze zbiorowym symptomu traumy kulturowej przejawiają się we wzroście syndromu braku zaufania, budowaniu tożsamości grupy na deprecjonowaniu znaczenia grup odmiennych. W wymiarze jednostkowym – tożsamość oporu, przejawiająca się między innymi mitologizowaniem grupy odniesienia, deprecjonowaniu wartości kulturowych innych niż własne, poczucia stygmatyzacji, poczucia wykluczenia społecznego w skali mikro i makro społecznej, w postawach zamkniętych,

1. ma pogłębioną wiedzę o rodzajach środowisk wychowawczych i rodzajach więzi społecznych oraz o procesach i prawidłowościach w nich zachodzących (K_W07);

2. ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę o różnych środowiskach wychowawczych, ich specyfice i procesach w nich zachodzących (K_W13);

Umiejętności

1. potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu pedagogiki i powiązanych z nią dyscyplin w celu analizy złożonych problemów edukacyjnych, wychowawczych, opiekuńczych, kulturalnych, pomocowych i terapeutycznych, a także projektować działania niwelujące negatywne oddziaływania poszczególnych środowisk wychowawczych (K_U02);