Zachowania komunikacyjne w nowych mediach

obowiązkowe
specjalnościowe

Technologia informacyjna 430-KS2-1TECH

Antropologia mediów 430-KS2-1ANM
Komunikacja kulturowa 430-KS1-2KKL
Komunikacja medialna 430-KS1-2KME

Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów ze strategiami i narzędziami zachowań komunikacyjnych w mediach cyfrowych, badawczymi metodami ich opisu i ich wpływem na obszary współczesnej nauki o komunikowaniu społecznym i mediach oraz najnowszymi trendami w rozwoju metod komunikacji w internecie, mediach społecznościowych, grach online i systemach rzeczywistości wirtualnej w formie praktycznej. Studenci analizują zjawiska i procesy komunikowania w nowych mediach, charakterystykę i specyfikę zachowań komunikacyjnych podmiotów on-line, relacje między osobowością realną i wirtualną, tożsamością cyfrową, tożsamością genderową, relacje między władzą a zachowaniami komunikowanymi w nowych mediach.

w sali

Przedmiot w formie laboratoriów łączy wiedzę na temat strategii i procedur zachowań komunikacyjnych w mediach cyfrowych, osadzoną w kontekstach poszczególnych dyscyplin naukowych (semiologia nowych mediów, lingwistyka i mediolingwistyka, netnografia, antropologia i socjologia mediów) w oparciu o wybrane teksty i działania praktyczne. Materiał teoretyczny ma zainspirować studentów do krytycznej analizy strategii komunikowania w mediach cyfrowych oraz ich schematów i skutków działania, a także do tworzenia kreatywnych rozwiązań praktycznych związanych z wykorzystaniem tychże strategii nowych mediów: kultura narcystyczna, kultura memów, praktyki tożsamościowe, a także polisensoryczność. Literatura przedmiotu jest konfrontowana z krytyczną analizą (case studies) przykładów wspomnianych strategii komunikowania w postaci indywidualnych i/lub grupowych prac praktycznych studentów.

Profil studiów: Ogólnoakademicki

Forma studiów: Stacjonarne

Rodzaj przedmiotu: Obowiązkowy, Moduł 7b: Przedmioty specjalizacyjne - komunikowanie w mediach cyfrowych

Dziedzina i dyscyplina nauki: nauki społeczne, nauki o komunikacji społecznej i mediach

Rok studiów/semestr: II rok/3 semestr (studia drugiego stopnia)

Wymagania wstępne: Komunikacja kulturowa, Komunikacja medialna, Antropologia mediów - zakres podstawowy.

Liczba godzin dydaktycznych z podziałem na formy prowadzenia zajęć:

30 godz., laboratorium.

Metody dydaktyczne:

- referat połączony z prezentacją multimedialną

- dyskusja/debata analityczna

- metody studiów przypadków (case studies methods)

- analiza dyskursu/komunikacji na podstawie badań praktycznych

Punkty ECTS: 4

Bilans nakładu pracy studenta:

Udział w zajęciach (laboratoriach) - 30 godz.

Udział w konsultacjach - 20 godz.

Przygotowanie do zajęć - 13 x 2 godz. = 26 godz.

Wykonanie zadania zaliczeniowego - 24 godz.

Razem: 100 godz.

Nakład pracy studenta związany z zajęciami:

(Liczba godzin/punkty ECTS)

- wymagającymi bezpośredniego udziału nauczyciela: 50 godz./2 pkt. ECTS

- niewymagającymi bezpośredniego udziału nauczyciela 50 godz./2. pkt. ECTS.

A) Wiedza:

Absolwent zna i rozumie:

KA7_WG2 - klasyczne i współczesne dokonania, ośrodki i szkoły badawcze kluczowe dla studiów kulturoznawczych i wie o potrzebie ciągłego uzupełniania wiedzy na poziomie zaawansowanym;

KA7_WK1 - normy konstytuujące i regulujące struktury i instytucje społeczne oraz źródła tych norm, ich naturę, zmiany i drogi wpływania na ludzkie zachowania komunikacyjne w nowych mediach;

KA7_WK2 – w stopniu zaawansowanym – kierunki i tendencje przeobrażeń we współczesnej kulturze digitalnej, ma wiedzę o zależnościach między nimi opartych na procesach i zachowaniach komunikacyjnych.

B) Umiejętności

Absolwent potrafi:

KA7_UW1 - w pogłębiony, innowacyjny sposób wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i użytkować informacje z wykorzystaniem różnych metod i źródeł (pisanych, ikonicznych i elektronicznych etc.);

KA7_UW3 - rozpoznać rożne wytwory kultury digitalnej oraz przeprowadzić ich krytyczną i twórczą analizę oraz interpretację z wykorzystaniem samodzielnie dobranych metod i technik w celu określenia ich znaczenia oraz ich oddziaływania społecznego i miejsca w procesach kulturowych;

KA7_UK1 - komunikować się na tematy kulturoznawcze ze zróżnicowanymi kręgami odbiorców, wykorzystując specjalistyczną terminologię, integrować wiedzę z różnych dyscyplin w zakresie nauk humanistycznych i społecznych oraz stosować ją w nietypowych sytuacjach profesjonalnych.

KA7_UK2 - przygotować się do dyskusji i przeprowadzić ją, posiadając pogłębioną umiejętność merytorycznego argumentowania,

z wykorzystaniem własnych poglądów i odniesieniem ich do poglądów różnych autorów;

KA7_UK5 - przygotować wystąpienie ustne (referat) i prezentacje multimedialne lub przeprowadzić debatę w języku polskim lub obcym,

z wykorzystaniem różnych samodzielnie dobranych ujęć teoretycznych

i różnych źródeł;

KA7_UU2 - czytać i interpretować teksty kultury (pisane, audialne, wizualne i multimedialne etc.), samodzielnie zdobywać wiedzę i poszerzać umiejętności badawcze związane z rozwijaniem swoich zdolności

i kariery zawodowej.

C) Kompetencje społeczne

Absolwent jest gotów do:

KA7_KK1 - krytycznej analizy posiadanej przez siebie wiedzy i posiadanych umiejętności, umiejętności ich samodzielnego poszerzania, ustawicznego dokształcania się i rozwoju zawodowego, a także do zasięgania opinii ekspertów w przypadku trudności z samodzielnym rozwiązaniem problemu;

KA7_KK2 - przyjęcia postawy aksjologicznej, związanej z krytyczną oceną wytworów kultury digitalnej w celu rozwiązywania problemów poznawczych, praktycznych;

KA7_KO2 - otwartości na nowe idee i poglądy, gotowości do podejmowania polemiki oraz zmiany opinii w świetle dostępnych danych i argumentów w celu inspirowania działań na rzecz interesu publicznego;

KA7_KO3 - organizowania pracy własnej i pracy zespołowej oraz jej krytycznej oceny i przemodelowania w sposób przedsiębiorczy;

KA7_KR2 - przestrzegania zasad etycznych związanych z odpowiedzialnością za podejmowane działania o charakterze tworzenia, upowszechniania i oceny wytworów kultury digitalnej, prawidłowego identyfikowania i rozstrzygania dylematów etycznych związanych z wykonywaniem zawodu, podtrzymywania etosu zawodowego.

Zaliczenie na ocenę na podstawie aktywności studenta na zajęciach oraz projektu badawczego w formie case study z prezentacjami multimedialnym. Dopuszczalne są dwie nieusprawiedliwione nieobecności.

W zależności od obowiązujących regulacji zastrzega się możliwość przeprowadzenia zaliczenia końcowego przy użyciu środków komunikacji elektronicznej, również w formie testu.

Podczas laboratoriów sprawdzana jest lista obecności. Osoby, które mają 50% nieobecności, nie uzyskują zaliczenia z przedmiotu, mogą je otrzymać w terminie poprawkowym, jednak będą musieli zaliczyć poszczególne laboratoria na konsultacjach stacjonarnych i/lub online. Zaliczanie poszczególnych laboratoriów odbywa się podczas dyskusji z prowadzącym na temat zagadnień objętych ich programem.

mieszany: w sali i zdalnie
zdalnie

obowiązkowe
specjalizacyjne

Technologia informacyjna 430-KS2-1TECH

Antropologia mediów 430-KS2-1ANM
Komunikacja kulturowa 430-KS1-2KKL
Komunikacja medialna 430-KS1-2KME

mieszany: w sali i zdalnie

Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów ze strategiami i narzędziami zachowań komunikacyjnych w mediach cyfrowych, badawczymi metodami ich opisu i ich wpływem na obszary współczesnej nauki o komunikowaniu społecznym i mediach oraz najnowszymi trendami w rozwoju metod komunikacji w internecie, mediach społecznościowych, grach online i systemach rzeczywistości wirtualnej w formie praktycznej. Studenci analizują zjawiska i procesy komunikowania w nowych mediach, charakterystykę i specyfikę zachowań komunikacyjnych podmiotów on-line, relacje między osobowością realną i wirtualną, tożsamością cyfrową, tożsamością genderową, relacje między władzą a zachowaniami komunikowanymi w nowych mediach.

Przedmiot w formie laboratoriów łączy wiedzę na temat strategii i procedur zachowań komunikacyjnych w mediach cyfrowych osadzoną w kontekstach poszczególnych dyscyplin naukowych (semiologia nowych mediów, lingwistyka i mediolingwistyka, netnografia, antropologia i socjologia mediów) w oparciu o wybrane teksty i działania praktyczne. Podczas laboratoriów studenci przeprowadzają krytyczną analizę przykładów online za pomocą narzędzi badawczych, materiał teoretyczny ma zainspirować studentów do krytycznej analizy strategii komunikowania w mediach cyfrowych oraz ich schematów i skutków działania, a także do tworzenia kreatywnych rozwiązań praktycznych związanych z wykorzystaniem tychże strategii nowych mediów: kultura narcystyczna, kultura memów, praktyki tożsamościowe, a także polisensoryczność. Literatura przedmiotu jest konfrontowana z krytyczną analizą (case studies) przykładów wspomnianych strategii komunikowania w postaci indywidualnych i/lub grupowych prac praktycznych studentów.

Literatura podstawowa:

1. Aarseth E., Cybertekst. Spojrzenie na literaturę ergodyczną, przeł. M. Pisarski, P. Schreiber, D. Sikora, M. Tabaczyński, Korporacja Ha!art – Miejskie Centrum Kultury w Bydgoszczy, Kraków – Bydgoszcz 2014, s. 151–170.

2. Bucher H.-J., „Dyskurs internetowy jako multimodalna komunikacja usieciowiona. Postulat rozwinięcia paradygmatu”, przeł. J. Pędzisz, (w:) J. Jarosz, R. Opiłowski, P. Staniewski (red.), Lingwistyka mediów. Antologia tłumaczeń, Oficyna Wydawnicza ATUT – Wrocławskie Wydawnictwo Oświatowe & Neisse Verlag, Wrocław – Dresden 2015, s. 221–254.

3. Castells M., Władza komunikacji, przeł. J. Jedliński, P. Tomanek, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2013, s. 65–144.

4. Celiński P., Interfejsy. Cyfrowe technologie komunikacji, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2010, s. 155–163, 179–194.

5. Chmielecki K., „Tekst w sieci obrazów. Internet jako medium zapośredniczonej komunikacji wizualnej”, (w:) M. Filiciak, G. Ptaszek (red.), Komunikowanie (się) w mediach elektronicznych. Język, edukacja, semiotyka. Monografia, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2009, s. 298–313.

6. Cyrklaff M.J., „Grywalizacja jako metoda komunikacji i edukacji”, (w:) B. Kamińska-Czubała, St. Skórka, E. Piotrowska (red.), Projektowanie informacji w przestrzeni biblioteki, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej, Kraków 2017, s. 187–199.

7. Gajewski K., Tryumf amatora. O społecznościowych praktykach tekstualnych w świecie mediów elektronicznych, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2020, s. 270–301.

8. Górska-Olesińska M., „CMC i elektroniczne dyskursy. Problemy metodologiczne”, (w:) E. Wilk, I. Kolasińska-Pasterczyk (red.), Nowa Audiowizualność – nowy paradygmat kultury?, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2008, s. 209–228.

9. Górska-Olesińska M., Słowo w sieci. Elektroniczne dyskursy, Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego & Opolskie Towarzystwo Przyjaciół Nauki, Opole 2009, s. 41–147.

10. Jemielniak D., Życie wirtualnych dzikich. Netnografia Wikipedii największego projektu współtworzonego przez ludzi, przeł. W. Pędzich, Akademia Leona Koźmińskiego & Wydawnictwo Poltext, Warszawa 2013, s. 27–54.

11. Jonak Ł., „Wojny w IRC jako przykład społecznej konstrukcji technologii”, (w:) Ł. Jonak, P. Mazurek, M. Olcoń, A. Przybylska, A. Tarkowski, J.M. Zając (red.), Re: internet – społeczne aspekty medium. Polskie konteksty i interpretacje, Wydawnictwa Akademickie

i Profesjonalne, Warszawa 2006, s. 99–116.

12. Komendziński T., „Komunikacja jako podzielanie w świecie wirtualnym. Wokół teorii narzędzi (narzędzia fizyczne, konceptualne, wirtualne)”, (w:) E. Głowacka, M. Kowalska, P. Krysiński (red.), Współczesne oblicza komunikacji i informacji: problemy, badania, hipotezy, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2014, s. 51–67.

13. Kuczyński B., „Porównanie użycia ekspresywnych aktów mowy

w rozmowach za pośrednictwem IRC w języku angielskim i polskim”, (w:) A. Dytman-Stasieńko, J. Stasieńko (red.), Język@multimedia, tom

1, Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej Edukacji TWP we Wrocławiu, Wocław 2005, s. 479–486.

14. Laskowska M., „Komunikacja za pomocą social media – możliwości

i zagrożenia. Zarys problematyki”, (w:) M. Biedroń́, M. Wawrzak-Chodaczek (red.), Komunikacja – (po)rozumienie – obecność́ społeczna, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń́ 2012, s. 29-41.

15. Loska K., Dziedzictwo McLuhana – między nowoczesnością

a ponowoczesnością, Wydawnictwo „Rabid”, Kraków 2001, s. 51–70.

16. Łuc I., Współczesne gry komunikacyjno-językowe, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2010, s. 99–154.

17. Łuczak M.J., Komunikacja w społeczeństwie sieci. Technologia, bezpieczeństwo i zmiana społeczna, Wydawnictwo Naukowe SILVA RERUM, Poznań 2019, s. 103–122.

18. McQuail D., Teoria komunikowania masowego, przeł. M. Bucholc,

A. Szulżycka, red. T. Goban-Klas, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007, s. 148–173.

19. Nacher A., „Cyfrowa tożsamość. Gender w (polskiej) cyberprzestrzeni”, (w:), M. Radkiewicz (red.), Gender – Kultura – Społeczeństwo, Wydawnictwo „Rabid”, Kraków 2002, s. 199–211.

20. Nawrocka P., „Wirtualne formy komunikacji w społeczeństwie informacyjnym. Analiza terminologiczna wybranych pojęć”, (w:) Acta Universitatis Lodziensis. Folia Librorum nr 1 (30) 2020, s. 13–27, ss. 15, doi: 10.18778/0860-7435.30.01.

21. Ong W.J., Oralność i piśmienność. Słowo poddane technologii, przeł. i red. Józef Japola, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2011, s. 33–48.

22. Osika G., Tożsamość osobowa w epoce cyfrowych technologii komunikacyjnych, Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych UNIVERSITAS, Kraków 2016, s. 145–192.

23. Sitarski P., „Rzeczywistość wirtualna jako medium komunikacyjne”, (w:) Idem, Rozmowa z cyfrowym cieniem. Model komunikacyjny rzeczywistości wirtualnej, Wydawnictwo „Rabid”, Kraków 2002, s. 43–159.

24. Skowronek B., Mediolingwistyka. Wprowadzenie, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków 2013, s. 87–159, 234–246.

25. Strykowska J., „Znaczenie mediów społecznościowych w procesie komunikowania i uczenia się”, (w:) St. Dylak, W. Skrzydlewski (red.), Media. Edukacja. Kultura. W stronę edukacji medialnej, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, Poznań – Rzeszów 2012, s. 321–330.

26. Szczęsna E., „O statusie badań semiotycznych w dobie kultury cyfrowej”, (w:) Przestrzenie Teorii. Czasopismo Literaturoznawcze, Teoretycznoliterackie, nr 28 (2017), s. 139–156.

27. Szczęsna E., „Znak digitalny. U podstaw nowej semiotyki tekstu”, (w:) E. Szczęsna (red.), Przekaz digitalny. Z zagadnień semiotyki, semantyki

i komunikacji cyfrowej, Polskie Stowarzyszenie Komparatystyki Literackiej & Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „UNIVERSITAS”, Kraków 2015, s. 15–34.

28. Wierzbicka-Olejniczak A., „Komunikacja językowa i grzeczność́

w Internecie”, (w:) B. Kudra, E. Olejniczak (red.), Komunikowanie publiczne. Zagadnienia wybrane, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2014, s. 123–156, doi: 10.18778/7969-104-3.08.

29. Wilk E., „Computer-Mediated Communication – uwagi kulturoznawcy”, (w:) W. Lubaszewski (red.), Komputer – Człowiek – Prawo. Księga pamiątkowa Wydziału zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2007, s. 33–38.

30. Wilk E., Nawigacje słowa. Strategie werbalne w przekazach audiowizualnych, Wydanie pierwsze, Wydawnictwo „Rabid”, Kraków 2000, s. 11–79, 109–132.

Literatura uzupełniająca:

1. Castells M., Społeczeństwo sieci, przeł. M. Marody, K. Pawluś, J. Stawiński, S. Szymański, red. M. Marody, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007, ss. 335–380.

2. Danielewicz M., „Wikipedia jako socjologiczny reportaż z miejsca zdarzeń”, (w:) Studia Socjologiczne 2010, nr 2 (197), s. 127–156.

3. Dijk van J., Społeczne aspekty nowych mediów. Analiza społeczeństwa sieci, przeł. J. Konieczny, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2010,

s. 65–89, 291–331.

4. Forst K., „Facebook we współczesnym świecie komunikacji społecznej”, (w:) K. Doktorowicz (red.), Media społecznościowe. Dialog w cyberprzestrzeni, tom 2, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice, 2017, s. 37–55.

5. Grzenia J., Komunikacja językowa w Internecie, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007, s. 89–119.

6. Kierczewska A., „Tożsamość jednostki w dobie nowoczesnych technologii komunikowania. Współczesne media i ich wpływ na afirmacje własnego «ja»”, (w:) Kultura i Historia nr 27/2015, Access http://www.kulturaihistoria.umcs.lublin.pl/pl/archives/5451.

7. Landow G.P., „Hipertekst a teoria krytyczna”, przeł. A. Piskorz, (w:) A. Gwóźdź (red.), Ekrany piśmienności. O przyjemnościach tekstu w epoce nowych mediów, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008, s. 213–236.

8. Rogozińska A., „Oralność, piśmienność, elektralność (dyskusje wokół koncepcji Waltera Onga)”, (w:) A. Mencwel (red.), Almanach antropologiczny. Communicare, tom 2: Oralność/piśmienność, Instytut Kultury Polskiej Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007, s. 191–203.

9. Szczęsna E., „U podstaw tekstu i dyskursu. Znak digitalny – specyfika i struktura”, (w:) Teksty drugie. Teoria literatury – krytyka – interpretacja nr 3 (146)/2014, s. 67–85.

10. Szpunar M., „Komunikacja CMC i jej wpływ na procesy komunikacyjne”, (w:) M. Graszewicz, J. Jastrzębski (red.), Teorie komunikacji i mediów, vol. 1, Instytut Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego, Oficyna Wydawnicza ATUT – Wrocławskie Wydawnictwo Oświatowe, Wrocław 2009, s. 293–304.