Telewizja w kulturze polskiej
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 0400-KS2-2KON4 |
Kod Erasmus / ISCED: |
09.001
|
Nazwa przedmiotu: | Telewizja w kulturze polskiej |
Jednostka: | Wydział Filologiczny. (do 30.09.2019) |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | fakultatywne |
Założenia (opisowo): | Celem zajęć jest zapoznanie studentów z funkcjami, jakie telewizja pełni w kulturze polskiej, a szerzej z kulturową rolą telewizji. Podstawowym założeniem kursu jest teza, że telewizja stanowi nieodłączny element życia codziennego Polaków, a także najpopularniejszą rozrywkę. Przedmiot ma charakter historyczno-problemowy. Podejmowane na konwersatorium szczegółowe problemy będą ujmowane w kontekście historyczno-kulturowym. Po zakończeniu cyklu zajęć student powinien umieć scharakteryzować rolę telewizji w kulturze polskiej, wskazać istotne mechanizmy jej działania, zdefiniować podstawowe gatunki telewizyjne. Powinien także umieć wykorzystywać wiedzę na temat telewizji w praktyce zawodowej i działaniach prywatnych. |
Tryb prowadzenia przedmiotu: | mieszany: w sali i zdalnie |
Skrócony opis: |
Tematyka konwersatorium dotyczy roli telewizji w kulturze polskiej. Spróbujemy zastanowić się, w jaki sposób telewizja wpasowuje się w polską kulturę, a także jak ją współtworzy. Przedmiotem refleksji będą główne funkcje telewizji, jakie pełni ona w kulturze: Telewizja jako przemysł komercyjny; Telewizja jako demokratyczna instytucja, która informuje obywateli i służy interesowi publicznemu; Telewizja jako forma tekstualna z odrębną strukturą narracyjną i zbiorem gatunków; Telewizja jako przestrzeń kulturowej reprezentacji, rodzaj lustra dla polskiej rzeczywistości i reprezentacja narodowej tożsamości; Telewizja jako część życia codziennego; Telewizja jako technologiczne medium służące jako centralny ekran dla wielu mediów cyfrowej rozrywki i informacji w domu. |
Pełny opis: |
Profil: ogólnoakademicki Forma studiów: stacjonarne Rodzaj przedmiotu: fakultatywny - M-5 przedmioty do wyboru z obszaru nauk humanistycznych; Dziedzina nauk humanistycznych; dyscyplina - kulturoznawstwo 2 rok studiów drugiego stopnia/ semestr 3 Wymagania wstępne: przydatna jest wiedza ogólnohumanistyczna. 20 godzin konwersatorium Metody dydaktyczne: wykłady wprowadzające w dany temat uzupełnione prezentacjami multimedialnymi, dyskusje wokół przeczytanych lektur, a także obejrzanych w domu materiałów audiowizualnych, konsultacje. Formy zaliczenia przedmiotu: esej pisemny na ocenę. 2 punkty ECTS Bilans nakładu pracy studenta: Udział w konwersatorium – 10 x 2h = 20 h Udział w konsultacjach związanych z zajęciami (m.in. oglądanie materiałów audiowizualnych) – 25 h Przygotowanie do napisania eseju – 10 h Razem: 55 h Odpowiada 2 pkt ECTS Nakład pracy studenta związany z zajęciami wymagającymi bezpośredniego udziału nauczyciela: 20 + 25 = 45 (1,8 ECTS) o charakterze praktycznym: 20 + 10 = 30 h (1,0 ECTS) |
Literatura: |
Literatura podstawowa: - A. Kisielewska, We władzy ekranu, w: Wiek ekranów. Przestrzenie kultury widzenia, A. Gwóźdź, P. Zawojski (red.), Rabid, Kraków 2002. - M. Briggs, Telewizja i jej odbiorcy w życiu codziennym, przeł. B. Radwan, rozdz. 1. Telewizja, wiadomości i sfera publiczna, WUJ, Kraków 2012, s. 17-46. -A. Kisielewska, Serial telewizyjny jako forma mitologizacji kultury, w: Między powtórzeniem a innowacją. Seryjność w kulturze, red. A. Kisielewska, Rabid, Kraków 2004. -P. Rojek, A. Szpulak, Różne oblicza serialu „Dom” Jana Łomnickiego, w: Kino polskie wczoraj i dziś. Polskie seriale telewizyjne, red. P. Zwierzchowski, B. Giza, J. Bates, K. Kosińska, Wyd. Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego, Bydgoszcz 2014. -A. Kisielewska, Fabularyzacje rzeczywistości w PRL-owskich serialach telewizyjnych – przemoc kulturowa w czasie wolnym, „Studia Kulturoznawcze” 2016/ 2 (10). -M. Herzfeld, Media, w: tegoż Antropologia. Praktykowanie teorii w kulturze i społeczeństwie, przeł. M. Piechaczek, Wyd. UJ, Kraków 2004, s. 403-433. -A. Kisielewska, Przy wspólnym stole. Serialowa kulinarna polskość w kontekście kulturowym i medialnym -P. Adamczewski, Kuchnia polska, w: Pokarmy jedzenie w kulturze. Tabu, dieta, symbol, K. Łeńska-Bąk (red.), Stromata Anthropologica 2, Opole 2007, s. 413-419. -M. Douglas, Odszyfrowanie posiłku, w: Ukryte znaczenia. Wybrane szkice antropologiczne, przeł. E. Klekot, Wyd. Marek Derewiecki, Kęty 2007, s. 335-361. -A. Kisielewska, Tubylcy i nomadzi. Telewizyjne spektakle tożsamości narodowej Polaków -W. J. Burszta, Niezbywalny czar etniczności, w: tegoż Różnorodność i tożsamość. Antropologia jako kulturowa refleksyjność, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2004, s. 147-176. -A. Kisielewska, Granice telewizyjnych światów a tożsamość kulturowa, „Idea. Studia nad Strukturą i Rozwojem Pojęć Filozoficznych”, XXVII. -C. Barker, Studia kulturowe. Teoria i praktyka, przeł. A. Sadza, WUJ, Kraków 2005, s. 375-399. -A. Kisielewska, Telewizyjne atrakcje para tekstualne w: Pogranicza audiowizualności, A. Gwóźdź (red.), Universitas, Kraków 2010, s. 149-166. -I. Loewe, Parateksty w telewizji, w: Pogranicza audiowizualności, A. Gwóźdź (red.), Universitas, Kraków 2010, s. 119-148. -A. Kisielewska, Telewizja – zmierzch i renesans. Perspektywa polska, w: Film, telewizja i sztuki wizualne w dobie nowych mediów, M. Marczak (red.) Wyd. Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, 2014, s. 119-132. -A. Lotz, Zrozumiec telewizję u progu ery postsieci /post-network era/, w: Zmierzch telewizji. Przemiany medium, Antologia, Wyd. Naukowe Scholar, Warszawa 2011, s. 86-113. Literatura uzupełniająca: - W. Godzic, Telewizja jako kultura, Kraków 1999. - F. Casetti, R. Odin, Od paleo- do neo-telewizji. W perspektywie semiopragmatyki, (w: ) Po kinie?… Audiowizualność w epoce przekaźników elektronicznych, Kraków 1994. - Godzic, Telewizja i jej gatunki po „Wielkim Bracie”, Kraków 2004; - Zmierzch telewizji. Przemiany medium. Antologia, pod red. M. Filiciaka, G. Ptaszka, Wyd. naukowe Scholar, Warszawa 2011. - M. Briggs, Telewizja i jej odbiorcy w życiu codziennym, przeł. B. Radwan, Wyd. UJ, Kraków 2012. - W. Godzic, Oglądanie i inne przyjemności kultury popularnej, Kraków 1996. - N. Postman, Zabawić się na śmierć. Dyskurs publiczny w epoce show-businessu, przeł. L. Niedzielski, Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, Warszawa 2002. - A. Kisielewska, Polskie tele-sagi – mitologie rodzinności, Kraków 2009. - D. Morley, Przestrzenie domu. Media, mobilność, tożsamość, przeł. J. Mach, Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2011. - Post-soap. Nowa generacja seriali telewizyjnych a polska widownia, pod red. M. Filiciaka i B. Gizy, Wyd. Naukowe Scholar, Warszawa 2011. - W. Godzic,Rozumieć telewizję, Rabid, Kraków 2001. - J. Lalewicz, Telewizja i kształt potocznego świata, (w: ) Nowe media w komunikacji społecznej w XX wieku. Antologia, red. M. Hipfinger, Oficyna Naukowa, Warszawa 2002, s. 264-273. - D. Lemish, Dzieci i telewizja. Perspektywa globalna, przeł. A. sadza, Wyd. UJ, Kraków 2008. - G. Ptaszek, Talk show. Szczerość na ekranie?, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2007. - M. Zdrodowska, Telewizja na pograniczach, Wyd. UJ, Kraków2013. |
Efekty uczenia się: |
Wiedza W wyniku przeprowadzonych zajęć student potrafi: - scharakteryzować rolę telewizji w kulturze polskiej - określić główne funkcje telewizji, jakie pełni ona w kulturze polskiej - scharakteryzować telewizję początków XXI wieku; K_W08; K_W11; K_W15 Umiejętności W W wyniku przeprowadzonych zajęć student umie: - formułować sądy i wyrażać opinie na temat telewizji; K_U05; K_U06; K_U11 Kompetencje społeczne R - Rozumie problematykę etyczną związaną z odpowiedzialnością za dzdziałania twórcze i rozpowszechnianie tekstów kultury w telewizji; U - Uczestniczy w życiu kulturalnym, korzystając z jego różnych form i różnych mediów. K_K03, K_K06; K_K10 W Weryfikacja efektów kształcenia: egzamin pisemny |
Metody i kryteria oceniania: |
Kryteria oceniania: ocenianie ciągłe - aktywność w czasie zajęć. Punktowane będą wypowiedzi w oparciu o przeczytane lektury i obejrzane materiały audiowizualne. Na ocenę końcową będzie się składała ocena za esej pisemny pisany na zakończenie zajęć oraz punkty uzyskane za aktywność w trakcie zajęć. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet w Białymstoku.