Teoria telewizji
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 0400-KS2-2TET |
Kod Erasmus / ISCED: |
09.001
|
Nazwa przedmiotu: | Teoria telewizji |
Jednostka: | Wydział Filologiczny. (do 30.09.2019) |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | obowiązkowe |
Założenia (opisowo): | Przedmiot przekazuje podstawowy zasób wiedzy dotyczący współczesnej teorii telewizji, najważniejszych pojęć, gatunków telewizyjnych, a także wybranych zjawisk związanych z telewizją w kulturze współczesnej. Podczas wykładów i ćwiczeń nacisk położony zostanie na wskazanie czynników (społeczno-kulturowych, ideologicznych, ekonomicznych), które są istotne w kontekście zrozumienia funkcjonowania współczesnej telewizji. Celem zajęć jest wyposażenie studentek i studentów w narzędzia umożliwiające krytyczną analizę programów telewizyjnych. Ponadto celem przedmiotu jest zapoznanie uczestniczek i uczestników kursu z różnymi praktykami użytkowania telewizji. |
Tryb prowadzenia przedmiotu: | w sali |
Skrócony opis: |
Nazwa przedmiotu: Teoria telewizji (0400-KS2-2TET) Name (nazwa przedmiotu w języku angielskim): Theory of Television Jednostka oferująca przedmiot: Instytut Studiów Kulturowych UwB Przedmiot dla jednostki: Instytut Studiów Kulturowych UwB Domyślny typ protokołu: egzamin, zaliczenie na ocenę Język wykładowy: polski |
Pełny opis: |
Profil studiów: Ogólnoakademicki Forma studiów: Stacjonarne Rodzaj przedmiotu: Obowiązkowy, przedmiot specjalnościowy M4 Dziedzina i dyscyplina nauki: dziedzina nauk społecznych, dyscyplina – nauki o mediach Rok studiów/semestr: II rok/semestr III (studia drugiego stopnia) Wymagania wstępne (tzw. sekwencyjny system zajęć i egzaminów): przydatna jest wiedza zdobyta na przedmiotach z zakresu nauk o mediach (np. antropologii mediów, telewizji w kulturze) oraz socjologii kultury i antropologii kultury. Liczba godzin dydaktycznych z podziałem na formy prowadzenia zajęć: 15 godzin wykładów, 15 godzin ćwiczeń. Metody dydaktyczne: wykład z wykorzystaniem prezentacji wizualnych oraz fragmentów programów telewizyjnych stanowiących materiał analityczny i/lub egzemplifikacje poruszanych problemów, wykład problemowy z elementami dyskusji, wykład informacyjny, dyskusja z wykorzystaniem różnych źródeł wiedzy (teksty źródłowe, fragmenty programów telewizyjnych, źródła internetowe), warsztaty (analiza wybranych programów telewizyjnych), prezentacje studentek i studentów, konsultacje. Punkty ECTS: 5 Bilans nakładu pracy studenta Rodzaje aktywności: – udział w wykładach – 15 godzin; – udział w ćwiczeniach – 15 godzin; – przygotowanie do ćwiczeń – 35 godzin; – przygotowanie prezentacji zaliczeniowej – 25 godzin; – przygotowanie do egzaminu i obecność na nim – 33 godziny; – konsultacje – 2 godziny; Razem 125 godzin, co odpowiada 5 punktom ECTS Wskaźniki ilościowe Nakład pracy studentki/studenta związany z zajęciami: – wymagającymi bezpośredniego udziału nauczyciela – 33 godziny, co odpowiada 1,3 punktu ECTS – o charakterze praktycznym – 92 godziny, co odpowiada 3,7 punktu ECTS |
Literatura: |
Studentki/studenci powinni znać i rozumieć treści przekazywane na wykładach i ćwiczeniach oraz treści zamieszczone w następujących pracach: ● Andrzej Gwóźdź (red.), Audiowizualność w epoce przekaźników elektronicznych, Universitas, Kraków 1994 (tekst: Francesco Casetti, Roger Odin, Od paleo- do neo-telewizji. W perspektywie semiopragmatyki). ● Henry Jenkins, Kultura konwergencji. Zderzenie starych i nowych mediów, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2006 (Wstęp: „Adoracja przy ołtarzu konwergencji”: nowy paradygmat myślenia o przemianie mediów; Zakończenie: Demokratyzowanie telewizji. Polityka uczestnictwa). ● Alicja Kisielewska (red.), Między powtórzeniem a innowacją. Seryjność w kulturze, Rabid, Kraków 2004 (tekst: Alicja Kisielewska, Serial telewizyjny jako forma mitologizacji kultury). ● Krzysztof Arcimowicz, Dyskursy o płci i rodzinie w polskich telesagach. Analiza seriali obyczajowych najpopularniejszych na początku XXI wieku, Wydawnictwo Akademickie Żak, Warszawa 2013 (Rozdz. 4.; Rozdz. 5. – wybrane fragmenty: s. 134-147; Rozdz. 6. – wybrane fragmenty: s. 167-190; Rozdz. 10 – wybrane fragmenty: s. 265-281; Rozdz. 16.). ● Dorothy Hobson, Soap Opera, Polity Press, Cambridge 2003 (Introduction: History and Theory; Rozdz. 3.). ● Robert C. Allen (red.), To Be Continued. Soap Opera Around the World, Routledge, London – New York 1995 (tekst: Christine Geraghty, Social Issues and Realist Soaps). ● Paweł Nowicki, Co to jest telenowela, Biblioteka Laboratorium Reportażu, Warszawa 2006 (Rozdz. Telenowela nieznany fenomen; Rozdz. Kto ogląda telenowelę). ● Alicja Kisielewska, Polskie tele-sagi. Mitologie rodzinności, Rabid, Kraków 2009 (Rozdz. IV, V). ● Zmierzch telewizji? Przemiany medium – antologia, wybór koncepcja i redakcja naukowa Tomasz Bielak, Mirosław Filiciak, Grzegorz Ptaszek (tekst: Jane Feuer, HBO i pojęcie telewizji jakościowej, s. 114–128). ● Mirosław Filiciak, Barbara Giza (red.), Post-soap. Nowa generacja seriali telewizyjnych a polska widownia, Scholar, Warszawa 2011 (Aneta Jaworska, Polish American Story, czyli kto i dlaczego ogląda amerykańskie seriale w Polsce?). ● Daria Bruszewska-Przytuła, Monika Cichmińska, Anna Krawczyk-Łaskarzewska, Seriale w kontekście kulturowym. Społeczeństwo i obyczaje (tekst: Jacek Sobota, Od Hamleta do Dextera – bohater ponad moralnością. Aksjologia współczesnych seriali). ● Kamil Łuczaj, Zmieniająca się rodzina w zmieniającym się serialu, „Interalia” 2013, nr 8. ● Wiesław Godzic, Telewizja i jej gatunki. Po „Wielkim Bracie”, Univeristas, Kraków 2004 (Rozdz. 1. – wybrane fragmenty: s. 19-63; Rozdz. 3. – wybrane fragmenty: s. 100-113, 118-124, 126-136, 146-149). ● Robert C. Allen (red.), Teledyskursy. Telewizja w badaniach współczesnych, Szumacher, Kielce 1998 (Rozdz. IV, Jane Feuer, Badania gatunków a telewizja – wybrane fragmenty: s. 130-138; Rozdz. V, Mimi White, Analiza ideologiczna a telewizja, s. 152–189; Rozdz. IX, Jim Collins, Telewizja a postmodernizm, s. 301–322). ● Ewa Kaja, Amerykańskie seriale typu „post-soap opera” – nowa generacja seriali telewizyjnych, lecz nie tylko w telewizji, „Kultura i Edukacja” 2014, nr 2, s. 64-82. ● Anna Krawczyk-Łuskarzewska, Alina Naruszewicz Duchlińska, Piotr Przytuła, Seriale w kontekście kulturowym gatunki, konwergencja, recepcja, Instytut Filologii Polskiej UWM, Olsztyn 2014 (tekst: Patrycja Włodek, Seriale nowej generacji a konwencje filmowe, s. 232-249). |
Efekty uczenia się: |
1. Wiedza studentek i studentów (K_W02, K_W03, K_W06, K_W08, KW11, K_W15): a) znają podstawowe koncepcje teoretyczne i pojęcia z zakresu teorii telewizji; b) posiadają wiedzę dotyczącą cech najważniejszych gatunków telewizyjnych; c) znają różne praktyki użytkowania telewizji. 2. Umiejętności studentek i studentów (K_U01, K_U02, K_U06, K_U11): a) poprawnie stosują poznaną terminologię i pojęcia; b) potrafią analizować przekazy telewizyjne; c) umieją wykorzystać zdobytą na zajęciach wiedzę do krytycznej analizy kultury współczesnej. 3. Kompetencje społeczne studentek i studentów (K_K01, K_K02, K_K07, K_K08): a) znają zakres posiadanej przez siebie wiedzy i posiadanych umiejętności, rozumieją potrzebę dokształcania się; b) mają kompetencje do pracy w zespole i aktywnego uczestnictwa w życiu kulturalnym; c) potrafią kompetentnie komunikować się z innymi osobami zajmującymi się badaniem telewizji. |
Metody i kryteria oceniania: |
Zaliczenie na ocenę, egzamin. Na ćwiczeniach obowiązuje system punktowy. Warunkiem dopuszczenia do egzaminu jest otrzymanie pozytywnej oceny z ćwiczeń, którą zapewnia zdobycie co najmniej 50% punktów z całej puli. Na konwersatoriach studentka/student może mieć maksymalnie dwie nieobecności nieusprawiedliwione. Więcej niż 50% nieobecności nieusprawiedliwionych na ćwiczeniach powoduje niezaliczenie przedmiotu. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet w Białymstoku.