Profilaktyka i terapia w dyslalii

obowiązkowe

w sali

1. Wyjaśnienia terminologiczne /zaburzenia mowy – wady wymowy – dyslalia/.

2. Podział dyslalii ze względu na różne kryteria /ilościowe, jakościowe, przyczynowe, rozwojowe, diagnostyczne/.

3. Etiologia zaburzeń artykulacji.

4. Wady wymowy a inne odstępstwa od norm wymawianiowych.

5. Diagnoza zaburzeń artykulacyjnych

• Badanie zasobu fonemów oraz sposobu ich realizacji.

• Badanie budowy i sprawności motorycznej narządów artykulacji.

• Badanie słuchu fonematycznego

i fonetycznego oraz kinestezji artykulacyjnej.

• Prezentacja i charakterystyka metod, technik i narzędzi badawczych.

• Kryteria oceny wadliwej wymowy.

• Rokowanie terapii osób

z zaburzeniami artykulacji

6. Terapia logopedyczna osób z dyslalią

• Cele i zasady terapii logopedycznej

• Etapy pracy korekcyjnej

• Metodyka terapii logopedycznej osób

z sygmatyzmem, rotacyzmem, lambdacyzmem, kappacyzmem, gammacyzmem, wymową bezdźwięczną oraz dyslalią całkowitą

• Metody korekcji głosek rzadko zniekształcanych : spółgłosek

i samogłosek

7. Trudności w procesie nauki pisania

i czytania uczniów z dyslalią.

8. Profilaktyka logopedyczna i poradnictwo.

Gałkowski T., Jastrzębowska G. /red/: Logopedia. Pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki Rozdział 6, s. 429 – 462, Rozdział 8, s. 633 – 669, s. 727 – 753, Opole 1999.

Skorek E. M., Oblicza wad wymowy, Warszawa 2001.

Skorek E. M., Reranie, Profilaktyka, diagnoza, korekcja, Kraków 2001.

Rodak H., Terapia dziecka z wadą wymowy, Warszawa 1997.

Czaplewska E., Milewski S., /red./: Diagnoza logopedyczna. Podręcznik akademicki /Rozdział 2/, Sopot 2012.

Grabias S., Język w zachowaniach społecznych, Lublin 1994.

Kania J.T., Szkice logopedyczne, WSiP, Warszawa 1982.

Antos D., Demel G., Styczek I., Jak usuwać seplenienie i inne wady wymowy, PZWL, Warszawa 1982.

Skorek E. M., Z logopedią na ty. Podręczny słownik logopedyczny, Oficyna Wydawnicza Impuls. Kraków 2005.

Skorek E. M., Samogłoski, Profilaktyka, diagnoza, korekt,. Impuls, Kraków 2000.

Styczek I., Badanie i kształtowanie słuchu fonematycznego, WSiP, Warszawa 1982.

Chrzanowska A., Zabawy i ćwiczenia logopedyczne: s,z,c,dz, Wydawnictwo Akademickie, Warszawa 2002.

Szoplik K., Zabawy i ćwiczenia logopedyczne: sz ,ż, cz, dż, Wydawnictwo Akademickie. Warszawa 2002.

Chrzanowska A., Szoplik K., Zabawy

i ćwiczenia logopedyczne: ś, ź, ć, dź, Warszawa 2002.

Chrzanowska A., Szoplik K., Zabawy

i ćwiczenia logopedyczne: r, l, Wyd. Akademickie, Białystok 2003.

Billewicz G., Zioło B., Kwestionariusz badania mowy, Impuls 2004.

Balejko A., Kwestionariusz obrazkowy do badania mowy i prowadzenia terapii logopedycznej, Białystok 1992.

Rocławski B., Słuch fonemowy

i fonetyczny, Uniwersytet Gdański. Gdańsk 1993.

Rocławski B., Poradnik fonetyczny dla nauczycieli, Warszawa 1981.

Demel G., Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola, Warszawa 1978.

W zakresie wiedzy słuchacz:

1. Zna terminologię używaną w dyslalii

i rozumie jej źródła.

2. Ma pogłębioną wiedzę z zakresu profilaktyki, diagnozy i terapii logopedycznej.

3. Charakteryzuje się podstawową znajomością zasad komunikacji interpersonalnej, ze szczególnym uwzględnieniem zaburzeń artykulacji sprzężonych z innymi wadami rozwojowymi.

4. Ma wiedzę o strukturze i organizacji pomocy logopedycznej osobom z dyslalią w Polsce.

W zakresie umiejętności słuchacz:

1. Umie posługiwać się terminologią

z zakresu dyslalii.

2. Potrafi prowadzić działania z zakresu profilaktyki logopedycznej dyslalii, dokonać rozpoznania logopedycznego, zaprojektować i zrealizować program terapii logopedycznej z wykorzystaniem różnorodnych metod diagnostycznych

i terapeutycznych.

3. Potrafi samodzielnie zdobywać wiedzę

i rozwijać swoje profesjonalne umiejętności, korzystając z różnych źródeł i nowoczesnych technologii.

4. Umie samodzielnie opracować program terapii logopedycznej osoby z dyslalią

i przeprowadzić terapię logopedyczną stosując różnorodne techniki i metody terapeutyczne.

5. Potrafi używać języka specjalistycznego

z zakresu dyslalii.

6. Potrafi porozumiewać się w sposób precyzyjny i spójny przy użyciu różnych kanałów i technik komunikacyjnych

z innymi specjalistami, jak i odbiorcami spoza grona specjalistów, ze szczególnym uwzględnieniem nauczycieli i rodziców dzieci z wadami wymowy.

7. Potrafi pracować w zespole, umie przyjmować i wyznaczać zadania, ma elementarne umiejętności w zakresie organizacji pomocy logopedycznej osobom z dyslalią.

8. Potrafi dokonać analizy własnych działań z zakresu diagnozy i terapii logopedycznej osób zaburzeniami artykulacji oraz wskazać ewentualne obszary wymagające modyfikacji

w podejmowanych działaniach diagnostycznych i terapeutycznych.

W zakresie kompetencji społecznych słuchacz:

1. Rozumie potrzebę permanentnego dokształcania się zawodowego, dokonuje samooceny własnych kompetencji

i doskonali umiejętności z zakresu profilaktyki, diagnozy i terapii osób

z dyslalią.

2. Umie nawiązać kontakt z osobami

z dyslalią oraz ich rodzicami i opiekunami, celem przeprowadzenia diagnozy i terapii logopedycznej.

3. Przestrzega zasad etyki zawodowej.

Sposoby weryfikacji:

• ocena z egzaminu ustnego,

• ocena aktywności w trakcie zajęć,

• uwzględnienie frekwencji na zajęciach.

Zajęcia prowadzone są z wykorzystaniem różnorodnych metod i technik dydaktycznych: ćwiczeń, wykładu, konsultacji, metod aktywizujących np. warsztatów grupowych, metody projektu.

Forma zaliczenia przedmiotu: egzamin ustny.