Psychoanaliza sztuki

obowiązkowe

Celem przedmiotu jest wyrobienie u studentów umiejętności interpretacji dzieł artystycznych i innych wytworów kultury w oparciu o psychologię głębi. Umiejętność ta może pozwolić na stawianie diagnoz społecznych oraz prognozowania niebezpieczeństw czyhających na cywilizację w przyszłości.

-Psychologia głębi wobec twórczości artystycznej;

-Metoda swobodnych skojarzeń a metoda amplifikacji;

- Archetypy, symbole i konflikty wewnętrzne;

- Psychologia marzeń sennych;

-Twórczość artystyczna w ujęciu Schopenhauera i Nietzschego;

- Diagnoza kultury w oparciu o wytwory twórczej wyobraźni.

- Natura twórczości. Twórczość a nieświadomość;

- Mit a sen i twórczość;

- Faust i kultura faustiańska;

- Metody autoanalizy;

- Doświadczenie transcendentne a doświadczenie schizofreniczne

- Interpretacja psychoanalityczna wybranych dzieł literackich.

Literatura podstawowa:

Bettelheim, B. (1994). Freud i dusza ludzka (tłum. D. Danek). Warszawa: Jacek Santorski & Co.

Dudek Z.W. (2002). Podstawy psychologii Junga. Od psychologii głębi do psychologii integralnej. Warszawa: ENETEIA.

– (2007). Jungowska psychologia marzeń sennych (wyd. 2 poszerzone). Warszawa: ENETEIA.

Freud S. (1994). Poza zasadą przyjemności (tłum. J. Prokopiuk). Warszawa: PWN.

Fromm E. (2005). O sztuce istnienia (tłum. R. Saciuk). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Jung, C.G. (1981). Archetypy i symbole. Wybór pism (tłum. J. Prokopiuk). Warszawa: Czytelnik.

Laing (2005). Polityka doświadczenia. Rajski ptak (tłum. A. Grzybek). Warszawa: Wydawnictwo KR.

May, R. (1994). Odwaga tworzenia (tłum. E. i T. Hornowscy). Poznań: Rebis.

May R. (1997). Błaganie o mit (tlum. B. Moderska, T. Zysk). Poznan: Zysk i S-ka.

Vedfelt, O. (1998). Wymiary snów (tłum. P. Billig). Warszawa: ENETEIA.

Vedfelt, O. (2001). Poziomy świadomości (tłum. P. Billig). Warszawa: ENETEIA.

Lektura uzupełniająca:

Campbell J. (1994). Potęga mitu (tłum. I. Kania). Kraków: Sigma.

Fromm (1994). Zapomniany język. Wstęp do rozumienia snów, baśni i mitów. Warszawa.

Jung C.G. (1993). O istocie snów. Warszawa.

May R. (1997). Błaganie o mit. Poznań.

Nietzsche, (1907). Narodziny tragedii (tłum. L. Staff). Warszawa: Nakład Jakuba Mortkowicza.

- (1990). Tako rzecze Zaratustra (tłum. W. Berent). Warszawa: bis.

Platon (2003). Państwo (tłum. W. Witwicki). Kęty: ANTYK.

Schopenhauer, A. (1974). Aforyzmy o mądrości życia (tłum. J. Garewicz). Warszawa: Czytelnik.

– (1994;1995). Świat jako wola i przedstawienie (t. 1 i 2, tłum. J. Garewicz). Warszawa: PWN.

Zna terminologię stosowaną w psychoanalizie i w innych szkołach psychologii głębi, nazwiska badaczy i nazwy najważniejszych nurtów (K_W01).

Posiada pogłębioną wiedzę w zakresie rozwoju człowieka i kultury (K_W06).

Ma uporządkowaną wiedzę na temat biologicznych i kulturowych uwarunkowań procesów zachodzących w życiu społecznym, w tym procesów edukacyjnych (K_W09).

Ma pogłębione umiejętności obserwowania, diagnozowania i analizowania motywów ludzkich zachowań (K_U07).

Potrafi twórczo animować pracę nad własnym rozwojem oraz rozwojem uczestników procesów edukacyjno-wychowawczych (K_U11).

Nabywa umiejętności związane z prezentowaniem własnych pomysłów, poglądów, wątpliwości i je uzasadniać, odwołując się do dorobku danych autorów (K_U05).

Dostrzega i formułuje problemy moralne i dylematy etyczne związane z własnym i cudzym samorozwojem, jak i z wykonywaną pracą (K_K05).

Wykazuje wysoki stopień tolerancji dla posiadających odmienne poglądy i cele życiowe (K_K05).

Esej; warunkiem dopuszczenia do egzaminu jest obecność na 75 % wykładów.