Wprowadzenie do krytyki tekstu (XIX w.)

specjalnościowe

Zajęcia mają charakter teoretyczno-praktyczny. W pierwszej części studenci poznają zasady wydawania tekstów XIX-wiecznych, problemy napotykane przy tego rodzaju pracy i możliwości ich rozwiązania. W drugiej części przygotowują edycję typu B.

Forma studiów: stacjonarne

Rodzaj przedmiotu: fakultatywny

Dziedzina i dyscyplina nauki: nauki humanistyczne, literaturoznawstwo

Rok studiów/semestr: II rok filologii polskiej, I stopień, semestr 4

Wymagania wstępne: zaliczenie z Wprowadzenia do krytyki tekstu (XV-XVIII w.)

Liczba godzin dydaktycznych z podziałem na formy prowadzenie zajęć: 15, konwersatorium

Metody dydaktyczne: heureza, prezentacja, projekt

Punkty ECTS: 2

Bilans nakładu pracy studenta:

Wskaźniki ilościowe: zajęcia wymagające bezpośredniego udziału nauczyciela ...godz. (0,5 ECTS), zajęcia praktyczne godz. (0,5 ECTS)

Zagadnienia teoretyczne:

1. Edytorstwo polskich tekstów XIX-wiecznych. Prace w toku.

2. Od autografu do publikacji. Wydanie krytyczne

3. Intencja autorska – zasady rekonstrukcji. Ustalanie autorstwa.

4. Błąd i jego korekta (emendacje i koniektury). Kolacjonowanie przekazów.

5. Modernizacja tekstu XIX-wiecznego. Pisownia i interpunkcja.

6-7. Komentarz tekstologiczny i rzeczowy.

8. Praca licencjacka z edytorstwa tekstów XIX w.

Zadanie praktyczne:

Studenci podejmą próbę rozwiązania konkretnych problemów z zakresu krytyki tekstu (ustalanie podstawy, modernizacja pisowni, sporządzanie noty edytorskiej i komentarza rzeczowego) na materiale tekstów przygotowywanych do druku.

Literatura podstawowa:

I. Bajerowa-Klemensiewicz, Modernizacja pisowni w tekstach z pierwszej połowy XIX w., „Pamiętnik Literacki” 1957, z. 3;

J. Brzozowski, „Za wstęp (Ogólniki) – uwagi o tekście – uwagi o wierszu, w: Rozjaśnianie ciemności. Studia i szkice o Norwidzie, red. J. Brzozowski, B. Stelmaszczyk, Kraków 2002;

K. Górski, Tekstologia i edytorstwo dzieł literackich, Warszawa 1975, wyd. 2 Warszawa 1978. Tu: Zgodność z zamiarem twórczym autora;

R. Loth, Podstawowe pojęcia i problemy tekstologii i edytorstwa naukowego, Warszawa 2006. Tu: cz. II Brzmienie tekstu;

Rozmaitości warsztatowe, red. M. Strzyżewski, red. tomu M. Lutomierski, J. Zyśk, Toruń 2010. Tu: J. Zyśk, Miejsce komentarza w wydaniu krytycznym publicystyki romantycznej; M. Lutomierski, Lektura z opracowaniem jako nowa forma książki. Zarys problemu;

J. Starnawski, Praca wydawcy naukowego, Wrocław 1992. Tu: Wstęp interpretacyjny. Komentarz. Dodatki;

Z. Stefanowska, Próba zdrowego rozumu. Studia o Mickiewiczu, Warszawa 1976, 2001. Tu: O „Romantyczności”;

D. Świerczyńska, Kłopoty z atrybucją, czyli uwagi o ustalaniu autorstwa, w: Pogranicza literatury, red. G. Borkowska i J. Wójcicki, Warszawa 2001.

Z warsztatu edytora dzieł romantyków, red. M. Bizior- Dombrowska, M. Lutomierski, Toruń 2008. Tu: J. Brzozowski, O kilku problemach z interpunkcją Słowackiego, T. Winek, Stanisław Pigoń jako edytor autografów „Pana Tadeusza”, Justyna Zyśk, Wybrane zagadnienia interpunkcji 1. połowy XIX w. (casus publicystyki J.L. Żukowskiego)

Cz. Zgorzelski, Uwagi edytorskie i odmiany tekstu: Romantyczność, w: A. Mickiewicz, Dzieła wszystkie, t. 1: Wiersze 1817-1824, oprac. Cz. Zgorzelski, Wrocław 1971, s. 184-193.

Literatura uzupełniająca:

I. Bajerowa, Współczesna Mickiewiczowi norma ortograficzna, „Pamiętnik Literacki” 1964, z. 1;

E. Dąbrowicz, D. Zawadzka, „Herkulanum. Literatura i Historia” (projekt nowej serii wydawniczej), w: Rozmaitości warsztatowe, jw.

H. Markiewicz, O cytatach i przypisach, Kraków 2004. Tu: Drogi i manowce komentarza literackiego;

H. Markiewicz, Kto jest autorem?... Przygody polskich filologów, Kraków 2005;

S. Sawicki, Uwagi o interpunkcji Norwida (w aspekcie edytorskim), w: Od średniowiecza ku współczesności, red. J. Okoń, przy współpracy M. Kurana, Łódź 2000;

T. Winek, „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza. Autografy i edycje, Toruń-Warszawa 2011. Tu: Wprowadzenie do historii autografów „Pana Tadeusza”.

W cyklu 2020/2021 studenci podejmą próbę rozwiązania problemów z zakresu krytyki tekstu w oparciu o niepublikowane (ocenzurowane) fragmenty "Dziennika" S. Żeromskiego.

specjalnościowe

Zajęcia mają charakter teoretyczno-praktyczny. W pierwszej części studenci poznają zasady wydawania tekstów XIX-wiecznych, problemy napotykane przy tego rodzaju pracy i możliwości ich rozwiązania. W drugiej części przygotowują edycję typu B.

Forma studiów: stacjonarne

Rodzaj przedmiotu: fakultatywny

Dziedzina i dyscyplina nauki: nauki humanistyczne, literaturoznawstwo

Rok studiów/semestr: II rok filologii polskiej, I stopień, semestr 4

Wymagania wstępne: zaliczenie z Wprowadzenia do krytyki tekstu (XV-XVIII w.)

Liczba godzin dydaktycznych z podziałem na formy prowadzenie zajęć: 15, konwersatorium

Metody dydaktyczne: heureza, prezentacja, projekt

Punkty ECTS: 2

Bilans nakładu pracy studenta:

Wskaźniki ilościowe: zajęcia wymagające bezpośredniego udziału nauczyciela ...godz. (0,5 ECTS), zajęcia praktyczne godz. (0,5 ECTS)

Zagadnienia teoretyczne:

1. Edytorstwo polskich tekstów XIX-wiecznych. Prace w toku.

2. Od autografu do publikacji. Wydanie krytyczne

3. Intencja autorska – zasady rekonstrukcji. Ustalanie autorstwa.

4. Błąd i jego korekta (emendacje i koniektury). Kolacjonowanie przekazów.

5. Modernizacja tekstu XIX-wiecznego. Pisownia i interpunkcja.

6-7. Komentarz tekstologiczny i rzeczowy.

8. Praca licencjacka z edytorstwa tekstów XIX w.

Zadanie praktyczne:

Studenci podejmą próbę rozwiązania konkretnych problemów z zakresu krytyki tekstu (ustalanie podstawy, modernizacja pisowni, sporządzanie noty edytorskiej i komentarza rzeczowego) na materiale tekstów przygotowywanych do druku.

Literatura podstawowa:

I. Bajerowa-Klemensiewicz, Modernizacja pisowni w tekstach z pierwszej połowy XIX w., „Pamiętnik Literacki” 1957, z. 3;

J. Brzozowski, „Za wstęp (Ogólniki) – uwagi o tekście – uwagi o wierszu, w: Rozjaśnianie ciemności. Studia i szkice o Norwidzie, red. J. Brzozowski, B. Stelmaszczyk, Kraków 2002;

K. Górski, Tekstologia i edytorstwo dzieł literackich, Warszawa 1975, wyd. 2 Warszawa 1978. Tu: Zgodność z zamiarem twórczym autora;

R. Loth, Podstawowe pojęcia i problemy tekstologii i edytorstwa naukowego, Warszawa 2006. Tu: cz. II Brzmienie tekstu;

Rozmaitości warsztatowe, red. M. Strzyżewski, red. tomu M. Lutomierski, J. Zyśk, Toruń 2010. Tu: J. Zyśk, Miejsce komentarza w wydaniu krytycznym publicystyki romantycznej; M. Lutomierski, Lektura z opracowaniem jako nowa forma książki. Zarys problemu;

J. Starnawski, Praca wydawcy naukowego, Wrocław 1992. Tu: Wstęp interpretacyjny. Komentarz. Dodatki;

Z. Stefanowska, Próba zdrowego rozumu. Studia o Mickiewiczu, Warszawa 1976, 2001. Tu: O „Romantyczności”;

D. Świerczyńska, Kłopoty z atrybucją, czyli uwagi o ustalaniu autorstwa, w: Pogranicza literatury, red. G. Borkowska i J. Wójcicki, Warszawa 2001.

Z warsztatu edytora dzieł romantyków, red. M. Bizior- Dombrowska, M. Lutomierski, Toruń 2008. Tu: J. Brzozowski, O kilku problemach z interpunkcją Słowackiego, T. Winek, Stanisław Pigoń jako edytor autografów „Pana Tadeusza”, Justyna Zyśk, Wybrane zagadnienia interpunkcji 1. połowy XIX w. (casus publicystyki J.L. Żukowskiego)

Cz. Zgorzelski, Uwagi edytorskie i odmiany tekstu: Romantyczność, w: A. Mickiewicz, Dzieła wszystkie, t. 1: Wiersze 1817-1824, oprac. Cz. Zgorzelski, Wrocław 1971, s. 184-193.

Literatura uzupełniająca:

I. Bajerowa, Współczesna Mickiewiczowi norma ortograficzna, „Pamiętnik Literacki” 1964, z. 1;

E. Dąbrowicz, D. Zawadzka, „Herkulanum. Literatura i Historia” (projekt nowej serii wydawniczej), w: Rozmaitości warsztatowe, jw.

H. Markiewicz, O cytatach i przypisach, Kraków 2004. Tu: Drogi i manowce komentarza literackiego;

H. Markiewicz, Kto jest autorem?... Przygody polskich filologów, Kraków 2005;

S. Sawicki, Uwagi o interpunkcji Norwida (w aspekcie edytorskim), w: Od średniowiecza ku współczesności, red. J. Okoń, przy współpracy M. Kurana, Łódź 2000;

T. Winek, „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza. Autografy i edycje, Toruń-Warszawa 2011. Tu: Wprowadzenie do historii autografów „Pana Tadeusza”.

Literatura dotycząca opracowania listów do Elizy Orzeszkowej:

Polski słownik biograficzny – PSB, także wersja internetowa

Iwona Wiśniewska, Kalendarium życia i twórczości Elizy Orzeszkowej, t. 1-2, Warszawa

2014.

E. Orzeszkowa, Listy zebrane, t. 1-9, red. E. Jankowski.

Eliza Orzeszkowa, oprac. H. Gackowa, Nowy Korbut, t. 17, vol. 2, Wrocław 1999.

Dawni pisarze polscy: od początków piśmiennictwa do Młodej Polski : przewodnik

biograficzny i bibliograficzny, oprac. R. Loth, Warszawa 2003.

Andrzej Romanowski, Wydawnictwo Orzeszkowej, [w:] tegoż, Pozytywizm na Litwie,

Kraków 2003.

Rocznik Naukowo-Literacko-Artystyczny (encyklopedyczny) na rok 1905, red. W. Okręt,

Warszawa 1905.

Bibliografia historii Polski XIX i XX wieku, t. 3: 1865– 1918, volumen 1, zebrał i oprac.

Zespół Zakładu Bibliografii Retrospektywnej XIX i XX wieku pod kierunkiem S.

Sokołowskiej, Warszawa 2000.

Wielka powszechna encyklopedia ilustrowana, red. J. Aleksandrowicz, t. 5-6, Warszawa

1891

W cyklu 2020/2021 studenci podejmą próbę rozwiązania problemów z zakresu krytyki tekstu w oparciu o niepublikowane listy Walerego Przyborowskiego do Elizy Orzeszkowej.