Wspomaganie człowieka w potrzebie

obowiązkowe

w sali

Zadaniem wykładów z przedmiotu „Wspomaganie człowieka w potrzebie” jest analiza zagadnień z zakresu teorii wspomagania, pomocy i wsparcia społecznego a także założeń strategii wspomagania osób znajdujących się w sytuacji kryzysu.

Celem ćwiczeń z przedmiotu „Wspomaganie człowieka w potrzebie” jest refleksja nad możliwościami i kryteriami wspomagania oraz projektowanie strategii wspomagania osób dorosłych.

Profil studiów: ogólnoakademicki

Forma studiów: stacjonarne

Rodzaj przedmiotu: obowiązkowy

Dziedzina i dyscyplina nauki: pedagogika, nauki społeczne

Rok studiów/semestr: III rok/ V semestr

Wymagania wstępne: -

Liczba godzin zajęć dydaktycznych z podziałem na formy prowadzenia zajęć: wykład - 30 godzin; ćwiczenia - 15 godzin

Metody dydaktyczne: wykład z prezentacją, praca w grupach, praca w parach, projekt, warsztaty

Punkty ECTS: 5

Bilans nakładu pracy studenta:

- udział w wykładach – 22,5 h

- udział w ćwiczeniach – 12 h

- przygotowanie do zajęć – 35 h

- udział w konsultacjach – 6 h

- realizacja zadania grupowego – 20 h

- przygotowanie do egzaminu – 30 h

125,5 h

Literatura podstawowa:

Appelt K., Wojciechowska J. (red.), Zadania i role społeczne w okresie dorosłości, Poznań 2002.

Brzezińska A., Appelt K., Wojciechowska J. (red.), Szanse i zagrożenia rozwoju w okresie dorosłości, Poznań 2002.

Kaja B., Psychologia wspomagania rozwoju: zrozumieć świat życia człowieka, Sopot 2010.

Stochmiałek J., Przezwyciężanie kryzysów życiowych przez osoby dorosłe, Warszawa 2009.

Surzykiewicz J., Kulesza M. (red.), Coaching społeczny. W poszukiwaniu efektywnych form wsparcia osób w trudnych sytuacjach życiowych, Warszawa 2013.

Literatura uzupełniająca:

Bibik R., Urbanek A. (red.), Człowiek w sytuacji (bez)nadziei – konteksty teoretyczne i praktyczne, Legnica 2011.

Frączek Z., Szluz B. (red.), Koncepcje pomocy człowiekowi w teorii i praktyce, Rzeszów 2006.

Hollander J., Wijnberg J. Coaching prowokatywny, Wrocław 2010.

Horbowski A., Potoczny J. (red.), Edukacja i animacja społeczno-kulturalna dorosłych. Diagnoza-potrzeby-prognozy, Rzeszów 2007.

Kita S., Praca socjalna w sytuacjach kryzysowych, Warszawa 2014.

Krzesińska-Żach B., Człowiek w sytuacji zagrożenia jako podmiot oddziaływań pracownika socjalnego, Białystok 2006.

Ramirez-Cyzio K. (red.), Life Coaching. Relacje w równowadze, Warszawa 2010.

Wiedza:

1. Student zna podstawowe metody i modele pracy socjalnej z jednostką, grupą i społecznością. Posiada wiedzę dotyczącą struktury prowadzenia diagnozy jednostek i grup.

Umiejętności:

2. Student potrafi wykorzystywać podstawową wiedzę teoretyczną z zakresu pracy socjalnej oraz powiązanych z nią dyscyplin w celu analizowania, interpretowania problemów społecznych z zastosowaniem strategii ich rozwiązywania.

3. Student potrafi wspomagać rozwój człowieka przez wyzwalanie jego sił rozwojowych oraz możliwości. Potrafi rozwijać w bezpośrednim środowisku warunki wielostronnej, korzystnej aktywności społecznej.

Kompetencje:

4. Student posiada przekonanie o sensie wartości i potrzebie podejmowania działań socjalnych w środowisku społecznym. Jest gotowy do podejmowania wyzwań zawodowych, zadań zespołowych w zakresie pracy socjalnej, zwłaszcza z człowiekiem dorosłym znajdującym się w potrzebie.

Zaliczenie wykładów: egzamin pisemny (zalicza 60% poprawnych odpowiedzi)

Zaliczenie ćwiczeń: praca w zespole na ocenę