Estetyka twórczości słownej

Przedmiot prowadzony dla specjalności literaturoznawczej, językoznawczej i kulturoznawczej ma na celu pogłębienie umiejętności interpretacyjnych doktoranta, przy wykorzystaniu jego szczególnych zainteresowań i preferencji.

E. Auerbach, Mimezis. Rzeczywistość przedstawiona w literaturze Zachodu, przeł. Z. Żabicki, Warszawa 2004.

M. Bachtin, Estetyka twórczości słownej, przeł. D. Ulicka, Warszawa 1986;

M. Bachtin, Problemy literatury i estetyki, przeł. W. Grajewski, Warszawa 1982;

S. Morawski, Główne nurty estetyki XX wieku, Warszawa 1992;

Mimezis w dyskursie literackim, Toruń 1996;

P. Bourdieu, Reguły sztuki, przeł. A. Zawadzki, Kraków 2001.

Interpretacja dzieła, pod red. M. Czerwińskiego, Wrocław -Warszawa 1987;

Poetyka bez granic, pod red. W. Boleckiego i W.Tomasika, Warszawa 1995;

F. Mazurkiewicz, Opowieści nowoczesne, Katowice 2015.

R. Koziołek, Dobrze myśli się literaturą, Wołowiec 2016.

Studenci piszą esej interpretacyjny na temat omawianych na zajęciach tekstów. Tematyka eseju jest dowolna, połączona jednak z ich zainteresowaniami. Tak więc językoznawca może napisać pracę z zakresu analizy języka, stylu, semantyki, literaturoznawca zaś porusza się w obrębie wyznaczonym przez jego zainteresowania, np. świat rzeczy, przestrzeń, bohater, etc.

Zajęcia poświęcone są analizie i interpretacji zbioru utworów Gustawa Flauberta pt. Trzy baśnie, napisanych przez pisarza w latach 1875-1877. Są to 3 różne teksty: Proste serce to opowieść współczesna, Legenda o św. Julianie Szpitalniku przenosi czytelnika w czasy średniowiecza, Herodiada jest opowieścią z czasów przed Chrystusem. Rózne stylowo, odmienne estetycznie, zanurzone jednak w świat współczesny autorowi, stanowią popis kunsztu pisarskiego, a jednocześnie stawiają najważniejsze pytania, jakie postawić można człowiekowi w odniesieniu do jego kondycji.