Profilaktyka i terapia w dyslalii
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 0400-SPL-2PTL |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Profilaktyka i terapia w dyslalii |
Jednostka: | PS Logopedyczne |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | obowiązkowe |
Tryb prowadzenia przedmiotu: | w sali |
Pełny opis: |
1. Wyjaśnienia terminologiczne /zaburzenia mowy – wady wymowy – dyslalia/. 2. Podział dyslalii ze względu na różne kryteria /ilościowe, jakościowe, przyczynowe, rozwojowe, diagnostyczne/. 3. Etiologia zaburzeń artykulacji. 4. Wady wymowy a inne odstępstwa od norm wymawianiowych. 5. Diagnoza zaburzeń artykulacyjnych • Badanie zasobu fonemów oraz sposobu ich realizacji. • Badanie budowy i sprawności motorycznej narządów artykulacji. • Badanie słuchu fonematycznego i fonetycznego oraz kinestezji artykulacyjnej. • Prezentacja i charakterystyka metod, technik i narzędzi badawczych. • Kryteria oceny wadliwej wymowy. • Rokowanie terapii osób z zaburzeniami artykulacji 6. Terapia logopedyczna osób z dyslalią • Cele i zasady terapii logopedycznej • Etapy pracy korekcyjnej • Metodyka terapii logopedycznej osób z sygmatyzmem, rotacyzmem, lambdacyzmem, kappacyzmem, gammacyzmem, wymową bezdźwięczną oraz dyslalią całkowitą • Metody korekcji głosek rzadko zniekształcanych : spółgłosek i samogłosek 7. Trudności w procesie nauki pisania i czytania uczniów z dyslalią. 8. Profilaktyka logopedyczna i poradnictwo. |
Literatura: |
Gałkowski T., Jastrzębowska G. /red/: Logopedia. Pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki Rozdział 6, s. 429 – 462, Rozdział 8, s. 633 – 669, s. 727 – 753, Opole 1999. Skorek E. M., Oblicza wad wymowy, Warszawa 2001. Skorek E. M., Reranie, Profilaktyka, diagnoza, korekcja, Kraków 2001. Rodak H., Terapia dziecka z wadą wymowy, Warszawa 1997. Czaplewska E., Milewski S., /red./: Diagnoza logopedyczna. Podręcznik akademicki /Rozdział 2/, Sopot 2012. Grabias S., Język w zachowaniach społecznych, Lublin 1994. Kania J.T., Szkice logopedyczne, WSiP, Warszawa 1982. Antos D., Demel G., Styczek I., Jak usuwać seplenienie i inne wady wymowy, PZWL, Warszawa 1982. Skorek E. M., Z logopedią na ty. Podręczny słownik logopedyczny, Oficyna Wydawnicza Impuls. Kraków 2005. Skorek E. M., Samogłoski, Profilaktyka, diagnoza, korekt,. Impuls, Kraków 2000. Styczek I., Badanie i kształtowanie słuchu fonematycznego, WSiP, Warszawa 1982. Chrzanowska A., Zabawy i ćwiczenia logopedyczne: s,z,c,dz, Wydawnictwo Akademickie, Warszawa 2002. Szoplik K., Zabawy i ćwiczenia logopedyczne: sz ,ż, cz, dż, Wydawnictwo Akademickie. Warszawa 2002. Chrzanowska A., Szoplik K., Zabawy i ćwiczenia logopedyczne: ś, ź, ć, dź, Warszawa 2002. Chrzanowska A., Szoplik K., Zabawy i ćwiczenia logopedyczne: r, l, Wyd. Akademickie, Białystok 2003. Billewicz G., Zioło B., Kwestionariusz badania mowy, Impuls 2004. Balejko A., Kwestionariusz obrazkowy do badania mowy i prowadzenia terapii logopedycznej, Białystok 1992. Rocławski B., Słuch fonemowy i fonetyczny, Uniwersytet Gdański. Gdańsk 1993. Rocławski B., Poradnik fonetyczny dla nauczycieli, Warszawa 1981. Demel G., Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola, Warszawa 1978. |
Efekty uczenia się: |
W zakresie wiedzy słuchacz: 1. Zna terminologię używaną w dyslalii i rozumie jej źródła. 2. Ma pogłębioną wiedzę z zakresu profilaktyki, diagnozy i terapii logopedycznej. 3. Charakteryzuje się podstawową znajomością zasad komunikacji interpersonalnej, ze szczególnym uwzględnieniem zaburzeń artykulacji sprzężonych z innymi wadami rozwojowymi. 4. Ma wiedzę o strukturze i organizacji pomocy logopedycznej osobom z dyslalią w Polsce. W zakresie umiejętności słuchacz: 1. Umie posługiwać się terminologią z zakresu dyslalii. 2. Potrafi prowadzić działania z zakresu profilaktyki logopedycznej dyslalii, dokonać rozpoznania logopedycznego, zaprojektować i zrealizować program terapii logopedycznej z wykorzystaniem różnorodnych metod diagnostycznych i terapeutycznych. 3. Potrafi samodzielnie zdobywać wiedzę i rozwijać swoje profesjonalne umiejętności, korzystając z różnych źródeł i nowoczesnych technologii. 4. Umie samodzielnie opracować program terapii logopedycznej osoby z dyslalią i przeprowadzić terapię logopedyczną stosując różnorodne techniki i metody terapeutyczne. 5. Potrafi używać języka specjalistycznego z zakresu dyslalii. 6. Potrafi porozumiewać się w sposób precyzyjny i spójny przy użyciu różnych kanałów i technik komunikacyjnych z innymi specjalistami, jak i odbiorcami spoza grona specjalistów, ze szczególnym uwzględnieniem nauczycieli i rodziców dzieci z wadami wymowy. 7. Potrafi pracować w zespole, umie przyjmować i wyznaczać zadania, ma elementarne umiejętności w zakresie organizacji pomocy logopedycznej osobom z dyslalią. 8. Potrafi dokonać analizy własnych działań z zakresu diagnozy i terapii logopedycznej osób zaburzeniami artykulacji oraz wskazać ewentualne obszary wymagające modyfikacji w podejmowanych działaniach diagnostycznych i terapeutycznych. W zakresie kompetencji społecznych słuchacz: 1. Rozumie potrzebę permanentnego dokształcania się zawodowego, dokonuje samooceny własnych kompetencji i doskonali umiejętności z zakresu profilaktyki, diagnozy i terapii osób z dyslalią. 2. Umie nawiązać kontakt z osobami z dyslalią oraz ich rodzicami i opiekunami, celem przeprowadzenia diagnozy i terapii logopedycznej. 3. Przestrzega zasad etyki zawodowej. Sposoby weryfikacji: • ocena z egzaminu ustnego, • ocena aktywności w trakcie zajęć, • uwzględnienie frekwencji na zajęciach. |
Metody i kryteria oceniania: |
Zajęcia prowadzone są z wykorzystaniem różnorodnych metod i technik dydaktycznych: ćwiczeń, wykładu, konsultacji, metod aktywizujących np. warsztatów grupowych, metody projektu. Forma zaliczenia przedmiotu: egzamin ustny. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet w Białymstoku.