Historia kultury

specjalizacyjne

Student powinien posiadać podstawową wiedzę w zakresie dziejów kultury i idących za nimi przemian cywilizacyjnych i społecznych, Niezbędna jest umiejętność samodzielnego definiowania takich pojęć jak: kultura, cywilizacja, zmiana społeczna, zmiana cywilizacyjna.

w sali

Historia kultury to zajęcia oferowane studentom I i II roku studiów historycznych II stopnia. Zasadniczym przedmiotem rozważań będą dzieje i zjawiska kulturowe na przestrzeni wieków Celem zajęć jest ukazanie zmian kulturowych oraz idących za nimi przemian kulturowych i cywilizacyjnych.

Zajęcia odbywają się w sali. Ze względu na możliwość

zmian uwarunkowań prawnych forma zajęć okresowo może ulec zmianie.

1. Wprowadzenie do zajęć. Podstawowe pojęcia. Co to jest kultura? Kultura a cywilizacja.

2. Kultura starożytnej Grecji;

W. Lipoński, Dzieje kultury europejskiej. Prehistoria – Starożytność, Warszawa 2020, rozdział IV, s. 227-352;

3. Kultura i sztuka starożytnego Rzymu;

W. Lipoński, Dzieje kultury europejskiej. Prehistoria – Starożytność, Warszawa 2020, rozdział V, s. 353-467 do Początki chrześcijaństwa;

4. Kultura średniowiecza. Rola klasztorów i uniwersytetów;

J. Le Goff, Kultura średniowiecznej Europy, Warszawa 1994, s. 143-259 (rozdziały 6-7), s. 325-358 (rozdział 9);

5. Kształtowanie się państwowości europejskich. Imperium Karolińskie. Średniowieczna kultura arabska.

W. Lipoński, Dzieje kultury europejskiej. Średniowiecze, Warszawa 2020, s. 139-182 (rozdziały VIII, IX, X);

6. Renesans we Włoszech i w Europie;

W. Lipoński, Dzieje kultury europejskiej. Renesans, Warszawa 2021, s. 69-88 (rozdział V); s. 181-190 (rozdział XI);

7. Wyprawy geograficzne. Wynalezienie i rozwój druku.

W. Lipoński, Dzieje kultury europejskiej. Renesans, Warszawa 2021, s. 31-42 (rozdział II); s. 112-131 (rozdział VII);

8. Wynalazki techniczne XV-XVIII wieku;

J. Delumeau, Cywilizacja Odrodzenia, Warszawa 1987, s. 139-176 (rozdział V);

9. Reformacja i kontrreformacja;

W. Lipoński, Dzieje kultury europejskiej. Renesans, Warszawa 2021, s. 648-676 (rozdział XXXIV); s. 687-701 (rozdział XXXVI);

10. Kultura Oświecenia. Empiryzm i nowe wizje człowieka;

K. Henning, Narodziny cywilizacji Oświecenia, Warszawa 2017, s. 73-124;

J. Żukowska, Tradycjonalizm kultury polskiego baroku, „Słupskie Studia historyczne”, 2004, 11, s. 57-66;

11. Przemiany kulturowe w XIX wieku. Nowe wzorce.

H. Salmi, Europa XIX wieku. Historia kulturowa, Kraków 2010, s. 1-52 (rozdziały 1-3);

12. Przełom w technice. Kultura masowa. Europejska tożsamość i koniec wieku.

H. Salmi, Europa XIX wieku. Historia kulturowa, Kraków 2010, s. 99-144 (rozdziały 7-9);

13. Kultura okresu międzywojnia.

P. Johnson, Historia świata od roku 1917 do lat 90-tych, Londyn 1992, „Ostatnia Arkadia” – s. 272-306;

Historia XX wieku, red. R.W. Bulliet, Warszawa 2001, s. 11-55 (rozdziały 1, 2); s.103-126 (rozdział 5); ta lektura obowiązuje również na zajęcia z tematu następnego.

14. Kultura po II wojnie światowej. Nauka, kultura, społeczeństwo. Współczesna kultura masowa;

P. Rietbergen, Europa. Dzieje kultury, Warszawa 2001, s.412-443.

15. Koniec kultury. Zaliczenie przedmiotu.

Bilans nakładu pracy studenta:

uczestnictwo w zajęciach – 30 h – 1,25

przygotowanie do zajęć – 30 h – 1, 25

konsultacje indywidualne z prowadzącym – 15 h – 0,5

Możliwe są konsultacje dodatkowe na życzenie studenta/studentów. W dniu prowadzenia zajęć do godziny 19.00.

J. Delumeau, Cywilizacja Odrodzenia, Warszawa 1987.

K. Henning, Narodziny cywilizacji Oświecenia, Warszawa 2017.

Historia XX wieku, red. R.W. Bulliet, Warszawa 2001.

P. Johnson, Historia świata od roku 1917 do lat 90-tych, Londyn 1992.

J. Le Goff, Kultura średniowiecznej Europy, Warszawa 1994.

W. Lipoński, Dzieje kultury europejskiej. Prehistoria – Starożytność, Warszawa 2020.

W. Lipoński, Dzieje kultury europejskiej. Renesans, Warszawa 2021.

W. Lipoński, Dzieje kultury europejskiej. Średniowiecze, Warszawa 2020.

P. Rietbergen, Europa. Dzieje kultury, Warszawa 2001.

H. Salmi, Europa XIX wieku. Historia kulturowa, Kraków 2010.

J. Żukowska, Tradycjonalizm kultury polskiego baroku, „Słupskie Studia historyczne”, 2004, 11, s. 57-66.

KP7_WG1 - zna i rozumie w pogłębionym stopniu uporządkowane fakty i zjawiska z zakresu historii kultury, prowadzące do specjalizacji w wybranych obszarach badań historycznych;

KP7_WG2 – zna i rozumie metody i problemy badań wybranych dziedzin historii, takich jak historia kultury.

KP7_WG3 – ma pogłębioną, uporządkowaną chronologicznie i tematycznie wiedzę o historii kultury na tle dziejów Europy – także w aspekcie porównawczym.

KP7_WG8 - Zna i rozumie w pogłębionym stopniu funkcjonowanie struktur społecznych.

KP7_WG9 - Zna i rozumie zakres zróżnicowania kulturowego współczesnego

świata zarówno w wymiarze globalnym, jak i lokalnym.

KP7_WK2 – zna i rozumie wpływ podłoża narodowego i kulturowego na różne stanowiska reprezentowane w naukach historycznych.

KP7_UW4 – potrafi analizować, interpretować i systematyzować informacje dotyczące nauk historycznych i pokrewnych, wykorzystując bibliografie, pomoce archiwalne i bazy danych, itp.

KP7_UW5 – potrafi korzystać z technologii informacyjnej, multimediów i zasobów Internetu, stosując różnorodne, nowoczesne metody i techniki prezentacji wyników badań.

KP7_UK1 - potrafi prowadzić debatę, skutecznie argumentując i uzasadniając swoje stanowisko w dyskusji naukowej z wykorzystaniem wiedzy i własnego doświadczenia badawczego, jak też poglądów reprezentantów różnych nurtów historiograficznych.

KP7_KK2 - zdolny do okazywania zrozumienia dla świata wartości i postaw ludzi w różnych okresach i kontekstach historycznych.

KP7_KO2 - jest gotów do promowania tradycji oraz dziedzictwa historycznego i kulturowego Polski, swojego regionu i Europy.

KP7_KR4 - jest gotów do obiektywizmu w podejściu do przekazu historycznego, wykazując odpowiedzialność i odwagę cywilną w sprzeciwianiu się instrumentalizacji wiedzy historycznej przez grupy narodowe, społeczne i polityczne.

Zaliczenia pisemne – test sprawdzający wiedzę, umiejętności i kompetencje społeczne. W przypadku studentów ze szczególnymi potrzebami możliwa inna – uzgodniona forma zaliczenia. Warunkiem dopuszczenia do zaliczenia jest obecność na minimum 80% zajęć. Zaliczenie nieobecności – rozmowa dopuszczająca na tematy związane z tematyką opuszczonych zajęć.