Psychologia kształcenia dzieci i młodzieży ze SPE

Profil studiów: ogólnoakademicki

Forma studiów: stacjonarne

Rodzaj przedmiotu: obowiązkowy

Dziedzina i dyscyplina nauki: psychologia

Rok studiów/semestr: drugi/semestr trzeci

Wymagania wstępne (tzw. sekwencyjny system zajęć i egzaminów): przyswojona wiedza z zakresu podstaw psychologii ogólnej

Liczba godzin zajęć dydaktycznych z podziałem na formy prowadzenia zajęć:

wykład 15 godzin, ćwiczenia 10 godzin

Metody dydaktyczne: metody aktywizujące, praca z tekstem, przygotowywanie prezentacji

Punkty ECTS: 2

Bilans nakładu pracy studenta:

- udział w wykładach 15 godzin

- udział w ćwiczeniach 10 godzin

- przygotowanie do ćwiczeń 5 godzin

- zaliczenie ćwiczeń 5 godzin

- opracowanie literatury do egzaminu 10 godzin

- przygotowanie do egzaminu i udział w nim 15 godzin

Wiedza: student posiada pogłębioną wiedzę psychologiczną i pedagogiczną pozwalającą na rozumienie procesów prawidłowego i zaburzonego rozwoju oraz procesów socjalizacji, wychowania i nauczania-uczenia się (KA7_WG1)

Umiejętności: student potrafi prowadzić zajęcia w grupie zróżnicowanej, indywidualizować zadania i dostosowywać metody i treści do potrzeb i możliwości uczniów (w tym uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, z uwzględnieniem uczniów szczególnie uzdolnionych) oraz wykorzystywać zasady i metody uniwersalnego i indywidualnego projektowania zajęć (KA7_UO2); ma rozwiniętą umiejętność dostosowywania się do specyfiki funkcjonowania uczniów i wdrażania efektywnych programów zwiększających ich umiejętności poznawcze i kompetencje społeczne oraz programów poprawiających integrację rówieśniczą uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (KA7_UO4); potrafi projektować i prowadzić zajęcia oraz dokonywać ich ewaluacji (zgodnie z wybraną specjalnością), zróżnicowanych metod monitorowania i oceniania postępów uczniów (KA7_UO5); potrafi analizować własne działania pedagogiczne, dydaktyczne, wychowawcze, opiekuńcze i rehabilitacyjne, wskazywać obszary wymagające modyfikacji, eksperymentowania i wdrażania działań innowacyjnych, a także korzystać z informacji zwrotnych dotyczących własnej pracy, w tym uzyskiwanej w trakcie współpracy z innymi nauczycielami i specjalistami, superwizji koleżeńskich i nadzoru pedagogicznego KA7_UU1)

Kompetencje społeczne: student jest odpowiedzialny za własne przygotowanie do pracy, podejmowane decyzje i prowadzone działania oraz ich skutki, przestrzega zasad etyki zawodowej pedagoga specjalnego (KA7_KO2)

Przedstawienie osiągnięć z zakresu psychologii nauczania i uczenia się, które mogą być przydatne w procesie kształcenia dzieci i młodzieży ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

Borzęcka A. (2018). Wspieranie rozwoju ucznia ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. W: J. Skibska, J. Wojciechowska (red.), Pedagogika i jej oblicza. Bielsko Biała: Wydawnictwo Naukowe Akademii Techniczno-Humanistycznej, 339-353.

Bubak-Woźniakiewicz K. (2008). Style nauczania i uczenia się – psychologia kształcenia. W: I. Maciejowska (red.), Jak kształcić studentów chemii i kierunków pokrewnych: podręcznik nauczyciela akademickiego. Kraków: Wydział Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego, 150-158.

Domagała-Zyśk E., Knopik T., Oszwa U. (2018). Znaczenie diagnozy funkcjonalnej w edukacji uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Roczniki Pedagogiczne, 10(46), nr 3, 77-90.

Figiel A. (2019). Uczeń ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi w świetle zmieniających się przepisów prawa oświatowego. Edukacja Humanistyczna, 1(40), 37-48.

Pieronkiewicz B. (2015). Koncepcja kształcenia transgresyjnego jako odpowiedź na specjalne potrzeby edukacyjne współczesnej młodzieży. W: W. Żłobicki (red.), Transgresje w edukacji. Tom 1. Kraków: Oficyna Wydawnicza IMPULS, 219-229.

Sędek G. (2000). Psychologia kształcenia. W: Psychologia. Podręcznik akademicki. Jednostka w społeczeństwie i elementy psychologii stosowanej. Tom 3. J. Strelau (red.). Gdańsk: GWP, 259-280.

Siemionow J. (2013). Kształcenie resocjalizujące – specyfika i znaczenie procesu edukacji nieletnich niedostosowanych społecznie. Resocjalizacja Polska, 4, 103-111.

Wojciechowski F., Opozda-Suder S. (2014). Osobowe i społeczne następstwa niepełnosprawności. Teoretyczne podstawy interpretacji. Niepełnosprawność dyskursy pedagogiki specjalnej. Pedagog – Nauczyciel – Terapeuta, 16, 11-32.

Zamkowska A. (2019). Model nauczyciela wczesnoszkolnej edukacji włączającej. Roczniki Pedagogiczne, 11(47), nr 2, 93-103.

Profil studiów: ogólnoakademicki

Forma studiów: stacjonarne

Rodzaj przedmiotu: obowiązkowy

Dziedzina i dyscyplina nauki: psychologia

Rok studiów/semestr: drugi/semestr trzeci

Wymagania wstępne (tzw. sekwencyjny system zajęć i egzaminów): przyswojona wiedza z zakresu podstaw psychologii ogólnej

Liczba godzin zajęć dydaktycznych z podziałem na formy prowadzenia zajęć:

wykład 15 godzin, ćwiczenia 10 godzin

Metody dydaktyczne: metody aktywizujące, praca z tekstem, przygotowywanie prezentacji

Punkty ECTS: 2

Bilans nakładu pracy studenta:

- udział w wykładach 15 godzin

- udział w ćwiczeniach 10 godzin

- przygotowanie do ćwiczeń 5 godzin

- zaliczenie ćwiczeń 5 godzin

- opracowanie literatury do egzaminu 10 godzin

- przygotowanie do egzaminu i udział w nim 15 godzin

Przedstawienie osiągnięć z zakresu psychologii nauczania i uczenia się, które mogą być przydatne w procesie kształcenia dzieci i młodzieży ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

Borzęcka A. (2018). Wspieranie rozwoju ucznia ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. W: J. Skibska, J. Wojciechowska (red.), Pedagogika i jej oblicza. Bielsko Biała: Wydawnictwo Naukowe Akademii Techniczno-Humanistycznej, 339-353.

Bubak-Woźniakiewicz K. (2008). Style nauczania i uczenia się – psychologia kształcenia. W: I. Maciejowska (red.), Jak kształcić studentów chemii i kierunków pokrewnych: podręcznik nauczyciela akademickiego. Kraków: Wydział Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego, 150-158.

Domagała-Zyśk E., Knopik T., Oszwa U. (2018). Znaczenie diagnozy funkcjonalnej w edukacji uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Roczniki Pedagogiczne, 10(46), nr 3, 77-90.

Figiel A. (2019). Uczeń ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi w świetle zmieniających się przepisów prawa oświatowego. Edukacja Humanistyczna, 1(40), 37-48.

Pieronkiewicz B. (2015). Koncepcja kształcenia transgresyjnego jako odpowiedź na specjalne potrzeby edukacyjne współczesnej młodzieży. W: W. Żłobicki (red.), Transgresje w edukacji. Tom 1. Kraków: Oficyna Wydawnicza IMPULS, 219-229.

Sędek G. (2000). Psychologia kształcenia. W: Psychologia. Podręcznik akademicki. Jednostka w społeczeństwie i elementy psychologii stosowanej. Tom 3. J. Strelau (red.). Gdańsk: GWP, 259-280.

Siemionow J. (2013). Kształcenie resocjalizujące – specyfika i znaczenie procesu edukacji nieletnich niedostosowanych społecznie. Resocjalizacja Polska, 4, 103-111.

Wojciechowski F., Opozda-Suder S. (2014). Osobowe i społeczne następstwa niepełnosprawności. Teoretyczne podstawy interpretacji. Niepełnosprawność dyskursy pedagogiki specjalnej. Pedagog – Nauczyciel – Terapeuta, 16, 11-32.

Zamkowska A. (2019). Model nauczyciela wczesnoszkolnej edukacji włączającej. Roczniki Pedagogiczne, 11(47), nr 2, 93-103.