Telewizja w kulturze

specjalnościowe

Celem zajęć jest zapoznanie studentów z podstawowymi funkcjami, jakie telewizja pełni w kulturze współczesnej, a szerzej z kulturową rolą telewizji. Podstawowym założeniem kursu jest teza, że telewizja nie tylko przekazuje kulturę, ale sama jest kulturą, ponieważ tworzy kulturę. Przedmiot ma charakter historyczno-problemowy. Po zakończeniu cyklu zajęć student powinien umieć scharakteryzować rolę telewizji w kulturze, wskazać istotne mechanizmy jej działania i zmian, zdefiniować podstawowe gatunki telewizyjne. Powinien także umieć wykorzystywać wiedzę na temat telewizji w praktyce zawodowej i działaniach prywatnych.

mieszany: w sali i zdalnie

Ramowy zakres tematyczny przedmiotu obejmuje wiedzę na temat: kształtowania się telewizji jako medium kultury XX wieku w Polsce i na świecie, a także przemian telewizji w początkach XXI wieku i nowych sposobów jej odbioru; gatunków telewizyjnych i ich społecznych funkcji - informacyjnych i rozrywkowych; społecznej i kulturowej roli telewizji jako medium masowego, a dzisiaj cyfrowego, będącego głównym dostarczycielem przyjemności, a także źródłem kulturowych dyskursów odgrywającym istotną rolę w życiu codziennym oraz w kształtowaniu tożsamości zbiorowej polskiego społeczeństwa.

Ćwiczenia mają charakter analityczno-warsztatowy i są powiązane z tematyką wykładów.

Profil: ogólnoakademicki

Forma studiów: stacjonarne

Rodzaj przedmiotu: obowiązkowy - M- 8a przedmioty specjalizacyjne - media i komunikowanie

Dziedzina nauk humanistycznych; dyscyplina - nauki o kulturze i religii

2 rok studiów pierwszego stopnia/ semestr 3

Wymagania wstępne: przydatna jest wiedza zdobyta w trakcie przedmiotu antropologiczne podstawy kulturoznawstwa.

15 godzin wykładu + 15 godzin ćwiczeń

Metody dydaktyczne: wykłady uzupełnione prezentacjami multimedialnymi, wykłady z elementami dyskusji, ćwiczenia z elementami prezentacji multimedialnych, dyskusje nad przeczytanymi lekturami, ćwiczenia warsztatowe z kamerą, konsultacje.

Formy zaliczenia przedmiotu: egzamin pisemny - pytania otwarte.

3 punkty ECTS

Bilans nakładu pracy studenta:

Udział w wykładach – 7 x 2h + 1 h = 15 h

Udział w ćwiczeniach – 7 x 2 h + 1 h = 15 h

Przygotowanie do ćwiczeń – 7 x 2 h = 14 h

Udział w konsultacjach związanych z zajęciami – 14h

Przygotowanie do egzaminu i obecność na nim – 30 h + 2 h = 32 h

Razem: 90 h

Odpowiada 3 pkt ECTS

Nakład pracy studenta związany z zajęciami wymagającymi bezpośredniego udziału nauczyciela: 15 + 15 + 14 = 44 h = 1,5 ECTS

o charakterze praktycznym: 14 + 32 = 46 h = 1,5 ECTS

Wykaz literatury podstawowej:

- M. Briggs, Telewizja i jej odbiorcy w życiu codziennym, przeł. B. Radwan, Wyd. UJ, Kraków 2012.

- F. Casetti, R. Odin, Od paleo- do neo-telewizji. W perspektywie semiopragmatyki, (w: ) Po kinie?… Audiowizualność w epoce przekaźników elektronicznych, Kraków 1994.

- W. Godzic, Telewizja jako kultura,Rabid, Kraków 1999.

- W. Godzic, Rozumieć telewizję, Rabid, Kraków 2001.

- Godzic, Telewizja i jej gatunki po „Wielkim Bracie”, Universitas, Kraków 2004;

- A. Jaskiernia, Od telewizji masowej do Netflixa. Telewizja w Stanach Zjednoczonych w epoce cyfrowej, Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Warszawa 2016.

- A. Kisielewska, Polskie tele-sagi – mitologie rodzinności, Kraków 2009.

- J. Lalewicz, Telewizja i kształt potocznego świata, (w: ) Nowe media w komunikacji społecznej w XX wieku. Antologia, red. M. Hipfinger, Oficyna Naukowa, Warszawa 2002, s. 264-273.

- D. Lemish, Dzieci i telewizja. Perspektywa globalna, przeł. A. sadza, Wyd. UJ, Kraków 2008.

- D. Morley, Przestrzenie domu. Media, mobilność, tożsamość, przeł. J. Mach, Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2011.

- N. Postman, Zabawić się na śmierć. Dyskurs publiczny w epoce show-businessu, przeł. L. Niedzielski, Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, Warszawa 2002.

- Post-soap. Nowa generacja seriali telewizyjnych a polska widownia, pod red. M. Filiciaka i B. Gizy, Wyd. Naukowe Scholar, Warszawa 2011.

- G. Sartori, Homo videns. Teelwizja i postmyślenie,przeł. J. Uszyński, Wydawnictwa UW, Warszawa 2007.

- 30 najważniejszych programów tv w Polsce, pod red. W. Godzica, Wyd. Trio, Warszawa 2005.

- Teledyskursy. telewizja w badaniach współczesnych, pod red. R. C. Allena, przeł. E. Stawowczyk, Wyd. Szumacher, Kielce1998.

- Zmierzch telewizji. Przemiany medium. Antologia, pod red. M. Filiciaka, G. Ptaszka, Wyd. Naukowe Scholar, Warszawa 2011.

Wykaz literatury uzupełniającej:

- K. Arcimowicz, Teledyskursy o płci i rodzinie w polskich telesagach, Wyd. Akademickie Żak, Warszawa 2013.

- K. Banaszkiewicz, Nikt nie rodzi się telewidzem. Człowiek, kultura, audiowizualność, Nomos, Kraków 2000.

- P. Bourdieu, O telewizji. Panowanie dziennikarstwa, przeł. K. Sztandar-Sztanderska, A. Ziółkowska, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2012.

- John Fiske, Television Culture, Routledge, London – New York 1989.

- David Gauntlett i Annette Hill, TV Living. Television, Culture and Everyday Life, Routledge, London and New York 1999.

- Graeme Burton, Media and Society. Critical Perspectives, McGraw Hill Education, Berkshire 2004.

- W. Godzic, Oglądanie i inne przyjemności kultury popularnej, Kraków 1996.

- Mateusz Halawa, Życie codzienne z telewizorem. Z badań terenowych, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2006 (Rozdz. 4. Co widzowie robią z telewizją).

- Henry Jenkins, Kultura konwergencji. Zderzenie starych i nowych mediów, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2007 (Rozdz. Adoracja przy ołtarzu konwergencji; Zakończenie).

- J. Kończak, Od Tele-echa do Polskiego Zoo. Ewolucja programu TVP, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008.

- Paweł Nowicki, Co to jest telenowela, Biblioteka Laboratorium Reportażu, Warszawa 2006.

- Pejzaże audiowizualne: telewizja, wideo, komputer, wybór, wstęp i opracowanie Andrzej Gwóźdź, Universitas, Kraków 1997.

- K. Pokorna-Ignatowicz, Telewizja w systemie politycznym i medialnym PRL. Między polityką a widzem, Wyd. UJ, Kraków 2003.

- G. Ptaszek, Talk show. Szczerość na ekranie?, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2007.

- M. Zdrodowska, Telewizja na pograniczach, Wyd. UJ, Kraków2013.

Wykłady.

Udział w wykładzie umożliwia zdobycie wiedzy:

W1: o aktualnych trendach i problemach związanych z instytucją telewizji w Polsce, a także w globalnymi przeobrażeniami nadawców publicznych i prywatnych (P6S_WK; KA6_WK1)

W2. roli telewizji w kulturze XX i XXI wieku oraz historyczną metamorfozę kultury telewizyjnej (P6S_WK; KA6_WK2)

Uczestnik zajęć nabywa umiejętności:

U1: analizy roli telewizji w kulturze i formułowania wypowiedzi na temat aktualnych zjawisk audiowizualnych (P6S_UW; KA6_UW3)

U2: rozpoznania i definiowania gatunków telewizyjnych i tworzenia krytycznych wypowiedzi na temat współczesnej telewizji obejmującą jej oddziaływanie na różne grupy społeczne. (P6S_UW; KA6_UW4)

Kompetencje społeczne zdobyte przez studentów:

K1: potrzeba stałego doskonalenia się przy uwzględnieniu etycznego podejścia do tworzenia i udostępniania treści kulturowych (P6S_KK; KA6_KK1)

K2: stosuje wiedzę i kompetencje zdobyte w ramach zajęć do stosowania dobrych praktyk w przyszłym zawodzie, w szczególności związanych z produkcją, dystrybucją i analiza treści medialnych (P6S_KR; KA6_KR3)

Ćwiczenia.

W ramach przedmiotu studenci zdobywają wiedzę:

W1: O roli telewizji w kulturze XX i XXI wieku oraz jej historycznej metamorfozie, orientując się w aktualnych trendach związanych z przeobrażeniami telewizji (P6S_WK; KA6_WK2)

W2: Na temat podstawowych gatunków telewizyjnych oraz rozumie czym jest telewizja jakościowa i jak procesy kulturowe wpływają na zmianę paradygmatów medialnych (P6S_WK; KA6_WK3)

Uczestnik zajęć nabywa umiejętności:

U1: analizowania i definiowania gatunków telewizyjnych i tworzenia krytycznych wypowiedzi na temat współczesnej telewizji (P6S_UW; KA6_UW3)

U2: podstawowego tworzenia autorskich koncepcji programów telewizyjnych, również pracując zespołowo, dysponując różnorodnymi narzędziami - w tym korzystając z rozwiązań informacyjno-komunikacyjnych (P6S_UW; KA6_UW5)

Kompetencje społeczne zdobyte przez studentów:

K1: radzenie sobie z nowymi sytuacjami poznawczymi związanymi z kreowaniem treści medialnych i analizowania efektów własnej pracy (P6S_UW;KA6_KK2)

K2: organizowanie pracy w zespole i w pojedynkę nad powierzonym zadaniem dotyczących danych gatunków telewizyjnych, (P6S_KO; KA6_KO2)

K3: wykorzystuje wiedzę i kompetencje zdobyte w ramach zajęć do upowszechniania dobrych praktyk w przyszłym zawodzie, w szczególności związanych z produkcją, dystrybucją i analizą treści medialnych. Wybiera etyczne podejście do tworzenia treści kulturowych i wykazuje wrażliwość na brak etyki w przekazach telewizyjnych. (P6S_KR; KA6_KR3)

Zaliczenie wykładów obejmuje przystąpienie do egzaminu pisemnego w formie testu z pytaniami otwartymi, obejmującego problematykę wykładów i ćwiczeń, oraz wieloaspektową aktywność na ćwiczeniach.

Egzamin pisemny weryfikuje wiedze zdobytą przez studentów w trakcie wykładu i obejmuje pytania otwarte oraz pytania jedno- i wielokrotnego wyboru. Ocenie podlegają kwestie dotyczące historii rozwoju telewizji, perspektyw badawczych i namysłu krytyczno-etycznego nad wpływem mediów na społeczeństwo. Student może otrzymać maksymalnie 20 pkt, przy czym 8 pkt. wystarcza do otrzymania zaliczenia.

Zaliczenie ćwiczeń opiera się na ocenie aktywności studenta, która obejmuje udział w dyskusjach nad literaturą przedmiotu oraz analizę materiałów audiowizualnych prezentowanych przez prowadzącego. Dodatkowo oceniane są mini-projekty przygotowywane przez studentów. Projekty realizowane są zarówno w grupach, jak i indywidualnie, co pozwala studentom doskonalić umiejętność organizacji pracy własnej i zespołowej.

Ocena końcowa składa się w 60% z aktywności na zajęciach, a w 40% z realizacji projektów. Aby zaliczyć przedmiot, student powinien regularnie zdobywać punkty (0–5 możliwych do uzyskania podczas jednych zajęć) oraz aktywnie uczestniczyć w pracach projektowych.

Dopuszczalna jest jedna nieusprawiedliwiona nieobecność, którą można odrobić podczas konsultacji.